Η επιθετική μείωση της αρτηριακής πίεσης κατά τη διάρκεια της νοσηλείας σχετίζεται με χειρότερα αποτελέσματα.
Αν και υπάρχουν σαφείς οδηγίες για την αντιμετώπιση της υπέρτασης στους εξωτερικούς ασθενείς, υπάρχει έλλειψη οδηγιών για την αντιμετώπιση της υπέρτασης σε άτομα που νοσηλεύονται. Τα πρόσφατα δεδομένα δείχνουν ότι η λιγότερο επιθετική προσέγγιση είναι η καλύτερη.
Σε δύο μελέτες, ο στόχος ήταν η ελαττωμένη χρήση ενδοφλέβιας (IV) υδραλαζίνης ή λαμπεταλόλης σε ασυμπτωματικούς νοσηλευόμενους ασθενείς με αυξημένη αρτηριακή πίεση. Σε μια μελέτη 2000 ενήλικων που νοσηλεύοντο στο νοσοκομείο, μια ενημερωτική εκστρατεία και μια παρέμβαση στα ηλεκτρονικά ιατρικά αρχεία (αλλαγή παραμέτρων ειδοποίησης για αρτηριακή πίεση από> 160/90 mm Hg σε> 180/90 mm Hg) μείωσε τη χρήση αντιυπερτασικών φαρμάκων (από 11% των ασθενών σε 7% ), χωρίς αλλαγή στην έκβαση των ασθενών.
Σε μια άλλη μελέτη, δόθηκε εντολή στο νοσηλευτικό προσωπικό να εντοπίσει τα αίτια πιθανών παροδικών αυξήσεων της αρτηριακής πίεσης (π.χ. πόνος, διέγερση, μη τήρηση της αντιυπερτασικής θεραπείας στο σπίτι) και να τα γνωστοποιήσει στους εφημερεύοντες ιατρούς. Αυτή η παρέμβαση είχε ως αποτέλεσμα μια επακόλουθη μείωση κατά 60% των ενδοφλέβιων αντιυπερτασικών φαρμάκων και μια παρόμοια μείωση των ανεπιθύμητων ενεργειών από τη θεραπεία.
Οι νοσηλευόμενοι ασθενείς με αυξημένη αρτηριακή πίεση συχνά παίρνουν θεραπευτικές οδηγίες για αύξηση της αντιυπερτασικής θεραπείας τους κατά την έξοδο από το νοσοκομείο. Σε μια μελέτη, αναλύθηκαν οι φάκελοι 4000 ηλικιωμένων ασθενών με υπέρταση, οι μισοί από τους οποίους έλαβαν αυξημένη τιτλοποίηση αντιυπερτασικών φαρμάκων κατά την έξοδο από το νοσοκομείο μετά την εισαγωγή για μία μη καρδιακή πάθηση. Στις 30 ημέρες, οι ασθενείς που έλαβαν εντατικοποίηση των αντιυπερτασικών θεραπευτικών σχημάτων τους είχαν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο επανεισαγωγής στο νοσοκομείο (21% έναντι 18%) καθώς και σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες (4,5% έναντι 3,1%).
Σε μια άλλη μελέτη, οι περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς των οποίων τα αντιυπερτασικά φάρμακα αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, είχαν καλά ρυθμισμένη αρτηριακή πίεση πριν από την εισαγωγή (<140 mm Hg συστολική, <90 mm Hg διαστολική) και επομένως αυτή η αύξηση δεν χρειαζόταν.
Αυτές οι μελέτες επισημαίνουν ένα συνηθισμένο σενάριο σε νοσηλευόμενους ασθενείς: Οι κλινικοί γιατροί συχνά αισθάνονται υποχρεωμένοι να δράσουν μόλις διαπιστωθούν αυξημένες μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης σε νοσηλευόμενους ασθενείς που έχουν σταθερή κλινική εικόνα, αλλά τα αποτελέσματα αυτών των μελετών υποδηλώνουν ότι αυτό δεν είναι σωστό. Τα ενδοφλέβια αντιυπερτασικά ουσιαστικά δεν έχουν κανένα ρόλο σε ασυμπτωματικούς ασθενείς που μπορούν να ανεχθούν φαρμακευτική αγωγή από το στόμα. Επιπλέον, η φαρμακευτική αντιυπερτασική αγωγή από το στόμα πρέπει να αυξάνει κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, μόνο εάν η αύξηση της αρτηριακής πίεσης είναι σημαντική, επίμονη και δεν οφείλεται σε κάποια από τις εύκολα αναγνωρίσιμες αιτίες (π.χ. διέγερση, πόνος, υπερβολική χορήγηση ενδοφλέβιων υγρών).
Βιβλιογραφία
J Hosp Med 2019; 14:144
JAMA Intern Med 2019; 179:1528
BMJ 2018; 362:k3503
