Μια συστηματική ανασκόπηση έδειξε ότι ο συνολικός επιπολασμός των πολυπόδων παχέος εντέρου σε νεότερα άτομα είναι 9% και ο κίνδυνος για μεταγενέστερο προχωρημένο νεόπλασμα είναι 6%, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμη που δεν γνωρίζουμε σε αυτό το θέμα.
Οι γιατροί που πραγματοποιούν ενδοσκοπήσεις συχνά διαπιστώνουν τυχαία σε ασθενείς ηλικίας 18 έως 49 ετών αδενώματα (πολύποδες) κατά την κολονοσκόπηση. Πρόσφατα δεδομένα υποδηλώνουν ότι οι ασθενείς μετρίου κινδύνου μπορούν να ακολουθήσουν τις ίδιες οδηγίες για παρακολούθηση μετά την πολυπεκτομή με εκείνες που συνιστώνται για ασθενείς άνω των 50 ετών. Ωστόσο, λίγα είναι γνωστά σχετικά με τον επιπολασμό και τους παράγοντες κινδύνου για ανάπτυξη μεταγενέστερου νεοπλάσματος σε νέους ασθενείς με αδένωμα παχέος εντέρου.
Πραγματοποιήθηκε μια συστηματική ανασκόπηση 28 μελετών στις οποίες συμμετείχαν άτομα ηλικίας 18 έως 49 ετών με διαπίστωση αδενώματος στην κολονοσκόπηση. Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:
Ο συνολικός επιπολασμός των αδενωμάτων ήταν 9%, με βάση 24 μελέτες επιπολασμού στις οποίες συμμετείχαν 21.000 ασθενείς, και κυμαινόταν από 1% – 25%. Ο συγκεντρωτικός επιπολασμός ήταν 4% σε 5 μελέτες αυτοψίας και 11% σε 19 μελέτες κολονοσκόπησης.
Ο επιπολασμός αυξήθηκε από 4% (το 1972-1995) σε 10% (το 1995-2017), με βάση μελέτες κολονοσκόπησης.
Η ανεύρεση αδενωμάτων ήταν πιο συχνή σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και στους άνδρες. Ο δείκτης μάζας σώματος, το κάπνισμα και το οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου συσχετίστηκαν λιγότερο ή καθόλου με τη διαπίστωση αδενωμάτων.
Ο κίνδυνος για μεταγενέστερο προχωρημένο νεόπλασμα ήταν 6%, με βάση τέσσερις μελέτες 79.000 ασθενών που ήταν σε παρακολούθηση από 34 έως 49 μήνες. Μόνο ένας καρκίνος του παχέος εντέρου διαγνώστηκε.
Αυτή η συστηματική ανασκόπηση υπογραμμίζει τα σημαντικά κενά γνώσεων σχετικά με τα νεοπλάσματα του παχέος εντέρου σε νεαρά άτομα μέσου κινδύνου. Το σχετικά χαμηλό ποσοστό μεταγενέστερης προχωρημένης νεοπλασίας είναι καθησυχαστικό, αλλά βασίζεται σε λίγα ερευνητικά δεδομένα. Η κατανόηση της επίδρασης της πολυπεκτομής στον καρκίνο του παχέος εντέρου είναι ζωτικής σημασίας για τη σύνταξη οδηγιών σχετικά με τον έλεγχο και την παρακολούθηση σε ασθενείς ηλικίας κάτω των 50 ετών.
