Ορισμένες μελέτες έχουν δείξει ότι η μείωση της ακοής είναι παράγοντας κινδύνου για διαταραχή της ισορροπίας και πτώσεις στο έδαφος. Για να διερευνηθεί αυτή η σχέση, κορεάτες ερευνητές διεξήγαγαν μια μελέτη σε περίπου 4.000 άτομα (ηλικία άνω των 40 ετών, μέσος όρος 58 έτη). Κάθε συμμετέχων υποβλήθηκε σε ακοομετρία καθαρού τόνου και μια τροποποιημένη δοκιμασία Romberg ορθοστατικής αστάθειας. Αυτή η δοκιμασία περιλαμβάνει αρχικά τη στάση σε όρθια θέση με τα μάτια ανοιχτά και, στη συνέχεια, με τα μάτια κλειστά, σε ένα παχύ στρώμα πολυουρεθάνης. Διαταραρχή της ισορροπίας (ορίζεται ως αδυναμία διατήρησης της ισορροπίας ενώ στέκεται στην όρθια θέση για τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα με τα μάτια κλειστά) διαπιστώθηκε στο 3,3% των συμμετεχόντων.
Μετά την προσαρμογή για την ηλικία και το φύλο, οι συμμετέχοντες που είχαν τουλάχιστον μέτρια απώλεια ακοής στο ένα ή και στα δύο αυτιά (όριο > 40 dB με ακομετρία) διέτρεχαν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο για διαταραχή ισορροπίας (λόγος πιθανοτήτων 2.0–3.0).
Αυτή η μελέτη, η οποία δείχνει μια σχέση μεταξύ της απώλειας ακοής και των προβλημάτων ισορροπίας, επιβεβαιώνει ότι τα δυο αυτά προβλήματα σχετίζονται. Πιθανοί μηχανισμοί αυτής της σχέσης είναι «η κοινή δυσλειτουργία των κοχλιακών και αιθουσαίων αισθητήριων οργάνων» και η συμβολή των ακουστικών ερεθισμάτων στην «αντίληψη του περιβάλλοντος».
Ανεξάρτητα πάντως από τον μηχανισμό, τα ευρήματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι σε ασθενείς με προβλήματα ακοής πρέπει να ψάξουμε για τυχόν διαταραχή της ισορροπίας και να ρωτήσουμε στο ιστορικό αν υπάρχουν συχνές πτώσεις στο έδαφος. Αντίστροφα, σε άτομα με διαταραχές της ισορροπίας θα πρέπει οπωσδήποτε να εξετάζεται και η ακοή.
