Σε μια πρόσφατη αναδρομική μελέτη ασθενών με ή χωρίς διαβήτη τύπου 2, ο στόχος ήταν να προσδιοριστούν τα ποσοστά της οξείας νεφρικής ανεπάρκειας και τη σχέση τους με την ύπαρξη ή όχι χρόνιας νεφρικής νόσου, καθώς και κατά πόσον η συσχέτιση μεταξύ οξείας νεφρικής ανεπάρκειας και της μείωσης του ρυθμού σπειραματικής διήθησης διαφέρει μεταξύ των ατόμων με διαβήτη και εκείνων χωρίς. Το κύριο αποτέλεσμα, ο αριθμός των επεισοδίων οξείας νεφρικής ανεπάρκειας ανά άτομο κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης, χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό των ποσοστών επεισοδίων οξείας νεφρικής ανεπάρκειας ανά 1.000 ασθενείς ετησίως και των λόγων οξείας νεφρικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 έναντι αυτών χωρίς, ανάλογα με την ύπαρξη ή όχι χρόνιας νεφρικής νόσου. Το δευτερεύον αποτέλεσμα ήταν η μείωση του εκτιμώμενου ρυθμού σπειραματικής διήθησης (eGFR) με την πάροδο του χρόνου. Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύθηκαν στις 18 Σεπτεμβρίου από το περιοδικό Journal of the American Society of Nephrology.
Η μελέτη περιελάμβανε 16.700 ασθενείς, 9.417 με διαβήτη τύπου 2 και 7.283 χωρίς. Συνολικά, το 47,2% των ασθενών ήταν γυναίκες και η μέση ηλικία κατά την έναρξη ήταν 64,3 έτη. Συνολικά, 2.504 ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 και 665 χωρίς, είχαν χρόνια νεφρική νόσο κατά την έναρξη της μελέτης (26,6% έναντι 9,1%). Σε διάμεσο διάστημα 8,2 ετών παρακολούθησης, οι ασθενείς με διαβήτη είχαν περισσότερες πιθανότητες από τους μάρτυρες να αναπτύξουν οξεία νεφρική ανεπάρκεια (48,6% έναντι 17,2%, αντίστοιχα) και να έχουν προϋπάρχουσα χρόνια νεφρική νόσο ή να αναπτύξουν χρόνια νεφρική νόσο κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης (46,3% έναντι 17,2%, αντίστοιχα). Σε ασθενείς χωρίς νεφρική νόσο, το ποσοστό οξείας νεφρικής ανεπάρκειας ήταν 121,5 ανά 1.000 άτομα-έτη σε αυτούς με διαβήτη και 24,6 ανά 1.000 άτομα-έτη σε αυτούς που δεν είχαν. Σε ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο, το ποσοστό οξείας νεφρικής ανεπάρκειας ήταν 384,8 ανά 1.000 άτομα-έτη σε αυτούς με διαβήτη έναντι 180,0 ανά 1.000 άτομα-έτη σε αυτούς χωρίς διαβήτη μετά τη διάγνωση χρόνιας νεφρικής νόσου και 109,3 ανά 1.000 άτομα-έτη έναντι 47,4 ανά 1000 άτομα-έτη, αντίστοιχα, πριν από την έναρξη της χρόνια νεφρικής νόσου σε αυτούς που την παρουσίασαν μετά την έναρξη της μελέτης. Η πτώση του eGFR πριν από τα επεισόδια οξείας νεφρικής ανεπάρκειας ήταν πιο μεγάλη σε ασθενείς με διαβήτη παρά στους μάρτυρες και μετά τα επεισόδια οξείας ανεπάρκειας, η μείωση του eGFR αυξήθηκε απότομα σε ασθενείς με διαβήτη αλλά όχι σε ασθενείς με διαβήτη και προϋπάρχουσα χρόνια νεφρική νόσο.
Η μελέτη αυτή βοηθά στον ποσοτικό προσδιορισμό του κινδύνου οξείας νεφρικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με διαβήτη καθώς και στη σχέση της με τη χρόνια νεφρική νόσο. Ο κίνδυνος οξείας νεφρικής βλάβης σε αυτόν τον πληθυσμό ασθενών είναι προς το παρόν υποτιμημένος και οι συνέπειες μετά την οξεία νεφρική βλάβη δεν είναι ακόμη αποσαφηνισμένες.
Βιβλιογραφία
Simona Hapca, et al. The Relationship between AKI and CKD in Patients with Type 2 Diabetes: An Observational Cohort Study. JASN September 2020, ASN.2020030323; DOI: https://doi.org/10.1681/ASN.2020030323
