Ο κίνδυνος ήταν παρόμοιος με 5, 7 ή 10 χρόνια λήψης των φαρμάκων.
Τα διφωσφονικά μειώνουν σαφώς τον κίνδυνο κατάγματος του ισχίου κατά τα πρώτα 3 έως 5 χρόνια λήψης στους ασθενείς που έχουν αυξημένο κίνδυνο. Το όφελος της λήψης των φαρμάκων πέρα από αυτό το σημείο είναι λιγότερο σαφές, και ορισμένα ερευνητικά δεδομένα δεν υποδηλώνουν κανένα πρόσθετο όφελος ή ακόμη και βλάβη με μεγαλύτερη σε διάρκεια λήψη. Αυτό το γεγονός οδήγησε σε σκέψεις να εξεταστεί το ενδεχόμενο διακοπής της λήψης των φαρμάκων στα 5 χρόνια.
Σε αυτήν την αναδρομική μελέτη από ένα ολοκληρωμένο σύστημα υγείας στην Καλιφόρνια, οι ερευνητές εντόπισαν περίπου 30.000 γυναίκες (μέση ηλικία 71 έτη) που είχαν ολοκληρώσει 5 χρόνια θεραπείας με διφωσφονικά και για τις οποίες ήταν διαθέσιμα 5 ακόμη χρόνια παρακολούθησης.
Κατά τη διάρκεια αυτών των επόμενων 5 ετών, περίπου 2% των γυναικών εμφάνισαν κατάγματα ισχίου και 28% είχαν κατάγματα οποιουδήποτε είδους. Η επίπτωση του κατάγματος του ισχίου αξιολογήθηκε για 3 ομάδες: εκείνες που διέκοψαν τα διφωσφονικά στα 5 χρόνια, εκείνες που διέκοψαν τη λήψη στα 7 έτη (περίπου το ένα τρίτο της συνολικής ομάδας) και εκείνες που συνέχισαν τη λήψη για τουλάχιστον 10 χρόνια (περίπου 9%). Μετά την προσαρμογή για ένα ευρύ φάσμα κλινικών και δημογραφικών μεταβλητών, οι 3 αυτές ομάδες είχαν παρόμοια συχνότητα κατάγματος ισχίου, με αθροιστική επίπτωση 5 ετών περίπου 21 έως 27 καταγμάτων ανά 1.000 γυναίκες.
Αυτά τα δεδομένα είναι αναδρομικά και είναι δύσκολο να ελεγχθούν πλήρως, αλλά τα αποτελέσματα όσον αφορά τα κατάγματα του ισχίου υποστηρίζουν τη διακοπή των διφωσφονικών στα 5 χρόνια. Τα δεδομένα σχετικά με τη χρήση πέραν των 5 ετών για την πρόληψη σπονδυλικών και άλλων καταγμάτων είναι λίγα και δεν φαίνονται αρκετά επιτακτικά για να αντισταθμιστεί αυτό το συμπέρασμα.
Βιβλιογραφία
Izano MA et al. Bisphosphonate treatment beyond 5 years and hip fracture risk in older women. JAMA Netw Open 2020 Dec 7; 3:e2025190
