Σε ασθενείς με σοβαρή παχυσαρκία και διαβήτη είναι πιο πιθανό να επιτευχθεί η ύφεση του διαβήτη μετά από βαριατρική χειρουργική επέμβαση σε νεότερα άτομα και με μικρότερη διάρκεια διαβήτη, καλύτερη λειτουργία β-κυττάρων και χρήση μικρότερων δόσεων ινσουλίνης κατά την έναρξη, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη.
Χρησιμοποιώντας δεδομένα από τη μελέτη παρατήρησης της διαχρονικής αξιολόγησης της βαριατρικής χειρουργικής , οι ερευνητές εξέτασαν ενήλικες με σοβαρή παχυσαρκία που υποβλήθηκαν σε γαστρική παράκαμψη Roux-en-Y (RYGB) ή λαπαροσκοπικό γαστρικό δακτύλιο (LAGB) σε 10 νοσοκομεία των ΗΠΑ μεταξύ 2006 και 2009 Οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν ετήσιες ερευνητικές αξιολογήσεις επί έως και 7 χρόνια μετά το RYGB ή το LAGB. Για την τρέχουσα ανάλυση, το κύριο αποτέλεσμα ήταν η ύφεση του διαβήτη (σύμφωνα με τους ορισμούς του American Diabetes Association). Η μερική ύφεση ορίστηκε ως επίπεδο γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) μεταξύ 5,7% – 6,5% ή, εάν δεν ήταν διαθέσιμο, επίπεδο γλυκόζης νηστείας 5,6 – 6,9 mmol / L (100 – 125 mg / dL) χωρίς φαρμακευτική αντιδιαβητική θεραπεία. Η πλήρης ύφεση ορίστηκε ως επίπεδο HbA1c μικρότερο από 5,7%, ή εάν δεν ήταν διαθέσιμο, επίπεδο γλυκόζης νηστείας μικρότερο από 5,6 mmol / L (<100 mg / dL) χωρίς φαρμακευτική αντιδιαβητική θεραπεία. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στο Διαδίκτυο στις 3 Δεκεμβρίου από το Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism.
Από τους 2.256 συμμετέχοντες, οι 827 (37%) είχαν διαβήτη. Από αυτούς με διαβήτη, οι 645 (78%) υποβλήθηκαν σε RYGB και οι 182 (22%) σε LAGB. Η ύφεση του διαβήτη (συμπεριλαμβανομένης και της πλήρους και της μερικής) κορυφώθηκε 2 έως 3 χρόνια μετά και τις δύο επεμβάσεις πριν μειωθεί κατά τη διάρκεια της επταετούς περιόδου παρακολούθησης.
Το ποσοστό επίτευξης συνολικής ύφεσης διαβήτη στην ομάδα RYGB έφτασε στο 62,7% κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους και μειώθηκε σε 57,2% έως το έβδομο έτος, ενώ το ποσοστό μερικής ύφεσης παρέμεινε σταθερό στο περίπου 11%.
Στην ομάδα LAGB, το ποσοστό που πέτυχε συνολική ύφεση διαβήτη κορυφώθηκε στο 29,0% κατά το δεύτερο έτος και μειώθηκε σε 22,5% έως το επτά έτος και το ποσοστό μερικής ύφεσης μειώθηκε από 7,4% το πρώτο έτος στο 5,6% το έβδομο έτος.
Ακολουθώντας και τις δύο διαδικασίες, η πιθανότητα ύφεσης του διαβήτη ήταν μεγαλύτερη στους νεότερους συμμετέχοντες και σε αυτούς με μικρότερη διάρκεια του διαβήτη, υψηλότερα επίπεδα C-πεπτιδίου, υψηλότερη λειτουργία β-κυττάρων, χαμηλότερη χρήση ινσουλίνης κατά την έναρξη και μεγαλύτερη απώλεια βάρους μετά τη χειρουργική επέμβαση. Όταν έγινε προσαρμογή για τη μείωση του βάρους, η ύφεση του διαβήτη παρέμεινε σχεδόν τετραπλάσια μετά το RYGB σε σύγκριση με μετά το LAGB.
Το συμπέρασμα της μελέτης ήταν ότι η πιθανότητα επίτευξης και διατήρησης τόσο πλήρους όσο και μερικής ύφεσης του διαβήτη σε ασθενείς με σοβαρή παχυσαρκία αυξάνεται όταν γίνεται βαριατρική χειρουργική επέμβαση σε νεότερα άτομα, αμέσως μετά τη διάγνωση του διαβήτη, σε άτομα με καλύτερο έλεγχο του διαβήτη που επιτυγχάνεται με λιγότερα φάρμακα και χωρίς ινσουλίνη και σε όσους υποβάλλονται σε RYGB σε σύγκριση με το LAGB.
Βιβλιογραφία
Jonathan Q Purnell, Elizabeth N Dewey, Blandine Laferrère, Faith Selzer, David R Flum, James E Mitchell, Alfons Pomp, Walter J Pories, Thomas Inge, Anita Courcoulas, Bruce M Wolfe, Diabetes Remission Status During Seven-year Follow-up of the Longitudinal Assessment of Bariatric Surgery Study, The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism, , dgaa849,
