Η μέτρια έως προχωρημένη ίνωση του ήπατος, ένας αποδεδειγμένος παράγοντας κινδύνου για κίρρωση και αυξημένη συνολική θνησιμότητα, επηρεάζει σχεδόν έναν στους έξι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη.
Για την εκτίμηση του επιπολασμού της μη αλκοολικής λιπώδους διήθησης του ήπατος (NAFLD) και της ηπατικής ίνωσης που σχετίζεται με μη αλκοολική στεατοπαπατίτιδα (NASH) στον διαβήτη, οι ερευνητές στρατολόγησαν 561 ενήλικες με διαβήτη που δεν γνώριζαν ότι είχαν NAFLD από κλινικές εσωτερικής παθολογίας, οικογενειακής ιατρικής και ενδοκρινολογίας των ΗΠΑ μεταξύ 2018 και Ιουλίου 2020. Οι ερευνητές εξέτασαν τους ασθενείς για στεάτωση με ελαστογραφία και για ίνωση με παράμετρο ελεγχόμενης απόσβεσης (controlled attenuation parameter) και μέτρηση της ηπατικής ακαμψίας. Πραγματοποιήθηκαν διαγνωστικά πάνελ για την πρόβλεψη της προχωρημένης ίνωσης, του δείκτη αναλογίας ασπαρτικής αμινοτρανσφεράσης (AST) προς αιμοπετάλια (APRI) και του δείκτη ίνωσης-4 (FIB-4).Εάν τα αποτελέσματα υποδείκνυαν ίνωση πραγματοποιείτο βιοψία ήπατος . Η μελέτη χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από την Echosens, η οποία κατασκευάζει συσκευές που αξιολογούν και διαχειρίζονται την ηπατική νόσο. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στο Διαδίκτυο στις 21 Δεκεμβρίου 2020 από το περιοδικό Diabetes Care.
Ο επιπολασμός της στεάτωσης του ήπατος σε ασθενείς με διαβήτη ήταν 70% και της ίνωσης του ήπατος 21%. Όταν αναλύθηκε με τη σοβαρότητα της ίνωσης, το 6% των ασθενών είχε μέτρια ίνωση και το 9% είχε σοβαρή ίνωση ή κίρρωση. Αυξημένα επίπεδα τρανσαμινασών AST και ALT υπήρχαν σε μια μειοψηφία ασθενών με στεάτωση (8% και 13%, αντίστοιχα) ή με ίνωση του ήπατος (18% και 28%, αντίστοιχα). Αυτό υποδηλώνει ότι οι τρανσαμινάσες AST / ALT από μόνς τους δεν επαρκούν ως αρχικός έλεγχος. Ωστόσο, η απόδοση μπορεί να ενισχυθεί με απεικόνιση (π.χ. ελαστογραφία) και τα άλλα διαγνωστικά μέσα (π.χ. FIB-4 και APRI).Τα αποτελέσματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι τα επίπεδα AST και ALT από μόνα τους δεν επαρκούν ως αρχικός έλεγχος για τη μη αλκοολική στεατοπαπατίτιδα, αλλά μπορεί να βελτιωθούν μέσω απεικόνισης και άλλων διαγνωστικών εργαλείων, όπως το FIB-4 και το APRI.
Το πραγματικά ανησυχητικό εύρημα ήταν ότι σχεδόν ένας στους έξι συμμετέχοντες (15%) διαπιστώθηκε ότι είχε μέτρια έως προχωρημένη ίνωση (F2 ή υψηλότερη), χωρίς πριν να υπάρχει κλινική υποψία. Ενώ η εξέλιξη της ίνωσης και η υποστροφή της μη αλκοολικής λιπώδους διηθήσεως είναι ελάχιστα κατανοητές σε ασθενείς με παχυσαρκία και διαβήτη, πολλοί ασθενείς με πρώιμη νόσο μπορεί να διατρέχουν κίνδυνο να εξελιχθούν γρήγορα σε πιο σοβαρή ηπατική νόσο. Τα αποτελέσματα της μελέτης υποστηρίζουν την ιδέα ότι οι ασθενείς με παχυσαρκία και διαβήτη διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο και χρειάζονται πιο επιθετικό έλεγχο.
Βιβλιογραφία
Romina Lomonaco, et al. Advanced Liver Fibrosis Is Common in Patients With Type 2 Diabetes Followed in the Outpatient Setting: The Need for Systematic Screening. Diabetes Care 2020 Dec; dc201997.
