Εάν ένας ασθενής είχε νοσηλευθεί για COVID-19 πριν από ένα χρόνο, δεν θα είχε καμία θεραπεία αποδεδειγμένα ασφαλή και αποτελεσματική για να πάρει. Σήμερα, υπάρχουν επιλογές για τους ασθενείς που εισάγονται λόγω COVID. Υπάρχουν επίσης θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς να αποφύγουν την εισαγωγή στο νοσοκομείο, αλλά είναι πολύ δύσκολο να χορηγηθούν διότι κυκλοφορούν μόνο σε ενδοφλέβια μορφή. Άλλα φάρμακα για πιο σοβαρά πάσχοντες μπορούν να επιταχύνουν την ανάρρωση, αλλά ελάχιστα βελτιώνουν την επιβίωση.
Το μεγάλο όπλο για την πανδημία είναι σίγουρα τα εμβόλια, αλλά χρειαζόμαστε ευκολότερες και πιο αποτελεσματικές θεραπείες, ειδικά τώρα που παρατηρείται η εξάπλωση των παραλλαγών του ιού. Ας δούμε τι υπάρχει στον ορίζοντα και τις επιλογές που είναι διαθέσιμες τώρα.
Φάρμακα που είναι σε εξέλιξη
Η ανάπτυξη φαρμάκων για αναπνευστικά νοσήματα παρουσιάζει δυσχέρειες, εν μέρει επειδή οι δόσεις πρέπει να είναι αρκετά υψηλές ώστε το φάρμακο να φτάσει βαθιά στους πνεύμονες αλλά όχι τόσο υψηλές που να το καταστήσουν τοξικό. Η έρευνα για τη θεραπεία του κορωνοϊού προχώρησε με πιο βραδύ ρυθμό, επειδή οι κυβερνήσεις έδωσαν αρχικά προτεραιότητα στα εμβόλια. Μόνο στα τέλη του Απριλίου 2020 η πρώτη θεραπεία για COVID-19 έδειξε όφελος σε μια μεγάλη μελέτη.
Το remdesivir, που πωλείται ως Veklury από την Gilead Sciences Inc. παραμένει το μόνο εγκεκριμένο για την COVID-19 στις ΗΠΑ, αν και ορισμένα άλλα έχουν εγκριθεί για επείγουσα χρήση. Το remdesivir είναι επίσης το μόνο αντιιικό φάρμακο COVID-19, δηλαδή το μόνο που παρεμβαίνει στην αναπαραγωγή του ιού, και είναι αλήθεια ότι χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα φάρμακα από αυτή την κατηγορία.
Αρκετές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων των Pfizer, Roche και AstraZeneca, δοκιμάζουν διάφορα αντιιικά σε μορφή χαπιού. Το πιο δοκιμασμένο είναι το molnupiravir, από τη Merck και την Ridgeback Biotherapeutics. Δεν φαίνεται να βοηθά τους νοσηλευόμενους ασθενείς, αλλά είναι υποσχόμενο για πιο ελαφρά πάσχοντες. Αναμένεται μια μεγάλη μελέτη να δώσει αποτελέσματα αυτό το φθινόπωρο. Εάν εγκριθεί η κυκλοφορία του, θα μπορούσε να ληφθεί στο σπίτι όταν εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα, παρόμοια με τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται τώρα τα αντιιικά φάρμακα τα ειδικά για τη γρίπη.
Το NIH αναζητά επίσης μια θεραπεία για το σπίτι σε μια μελέτη που δοκιμάζει επτά φάρμακα που έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί για άλλες λοιμώξεις.
Ακόμη και τα εμβόλια δοκιμάζονται ως θεραπείες. Μερικά άτομα με “μακράς διάρκειας COVID» δήλωσαν ότι τα παρατεταμένα συμπτώματά τους βελτιώθηκαν μετά τον εμβολιασμό.
Θεραπείες για τους πάσχοντες που δεν νοσηλεύονται
Η μοναδική επιλογή τώρα είναι η θεραπεία αντισωμάτων, τα οποία μπορούν να μειώσουν την πιθανότητα νοσηλείας κατά 70%, εάν δοθούν εντός 10 ημερών από την έναρξη των συμπτωμάτων. Οι Eli Lilly και Regeneron Pharmaceuticals έχουν πάρει την άδεια να παρέχουν τις θεραπείες τους σε ασθενείς με υψηλό κίνδυνο σοβαρής λοίμωξης και η κυβέρνηση των ΗΠΑ τους τις παρέχει δωρεάν, αν και μερικές φορές υπάρχει χρέωση για την ενδοφλέβια θεραπεία.
Τα αντισώματα δημιουργούνται από το ανοσοποιητικό σύστημα για την καταπολέμηση του ιού, αλλά χρειάζονται εβδομάδες μετά τη λοίμωξη για να παραχθούν. Τα φάρμακα αυτά περιέχουν αντισώματα φτιαγμένα στο εργαστήριο και μπορούν να έχουν άμεση δράση. Αυτή τη στιγμή χρησιμοποιούνται συνδυασμοί αντισωμάτων, επειδή ορισμένες παραλλαγές του κορωνοϊού μπορούν να είναι ανθεκτικές σε μεμονωνμένα αντισώματα.
Η ζήτηση για αυτά τα φάρμακα ήταν εξαιρετικά χαμηλή. Πολλοί ασθενείς δεν γνωρίζουν την ύπαρξή τους, οι γιατροί και τα νοσοκομεία αρχικά δεν ήταν έτοιμα να τα χορηγήσουν και η χορήγηση ενδοφλεβίων φαρμάκων στο σπίτι παρουσιάζει δυσχέρειες, αν και η Regeneron έχει δοκιμάσει επίσης να δώσει τη θεραπεία της ως ενέσεις. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαρειά άρρωστος για να πάρει αυτή τη θεραπεία και πολλοί ασθενείς διστάζουν επειδή πιστεύουν ότι θα αναρρώσουν χωρίς αυτή, αλλά ξαφνικά χειροτερεύουν.
Νοσοκομειακές θεραπείες
Η βαρύτητα των συμπτωμάτων καθορίζει τις υπάρχουσες θεραπευτικές επιλογές. Μεγάλη σημασία έχει το χρονοδιάγραμμα, διότι ορισμένα φάρμακα μπορεί να είναι σωτήρια σε ένα στάδιο της πορείας της λοίμωξης και επιβλαβή σε ένα άλλο.
Το remdesivir χρησιμοποιείται σε ασθενείς που χρειάζονται χορήγηση οξυγόνου αλλά όχι μηχανική υποστήριξη της αναπνοής. Σε ορισμένες μελέτες, μείωσε τον χρόνο έως την ανάρρωση κατά 5 ημέρες κατά μέσο όρο, από 15 ημέρες σε 10. Ωστόσο, δεν έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει την επιβίωση, και γι΄αυτό το λόγο μια επιτροπή κατευθυντήριων γραμμών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αντιτίθεται στη χορήγηση του ακριβού αυτού φαρμάκου.
Τα μόνα φάρμακα που αυξάνουν την επιβίωση είναι η δεξαμεθαζόνη και άλλα παρόμοια στεροειδή για ασθενείς με σοβαρή λοίμωξη που χρειάζονται χορήγηση οξυγόνου και νοσηλεία στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Εάν όμως χρησιμοποιηθεί νωρίτερα, όταν οι ασθενείς έχουν ήπια λοίμωξη, η δεξαμεθαζόνη μπορεί να είναι επιβλαβής.
Θέλουμε το ανοσοποιητικό σύστημα να καταπολεμήσει τον ιό νωρίς. Καθώς η λοίμωξη παρατείνεται, το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να γίνει υπερδραστήριο και οι άνθρωποι μπορούν να πεθάνουν από την αυξημένη διέγερση του ανοσοποιητικού. Ένα πλήθος φαρμάκων που αμβλύνουν τη φλεγμονή και τις άλλες ανοσολογικές αντιδράσεις δοκιμάζονται τώρα για αυτό το μεταγενέστερο στάδιο της λοίμωξης.
Το NIH λέει ότι πλήρεις δόσεις αντιπηκτικών όπως η ηπαρίνη μπορεί να βοηθήσουν άτομα που έχουν μέτριας βαρύτητας λοίμωξη να αποφύγουν τη μηχανική υποστήριξη της αναπνοής ή άλλων ζωτικών λειτουργιών. Σχεδόν όλοι οι νοσοκομειακοί ασθενείς με COVID-19 λαμβάνουν χαμηλές δόσεις τώρα αντιπηκτικών για την πρόληψη θρομβώσεων. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι υψηλότερες δόσεις μπορούν να βοηθήσουν άτομα που δεν είναι ακόμη σοβαρά πάσχοντα, αλλά όμως θα μπορούσαν να βλάψουν αυτούς που έχουν βαρειά λοίμωξη.
Μαθήματα που πήραμε μέχρι τώρα
Γνωρίζουμε πλέον τώρα ότι ορισμένα φάρμακα δεν λειτουργούν, συμπεριλαμβανομένου του φαρμάκου για την ελονοσία υδροξυχλωροκίνη. Αυτό μπορεί να είναι εξίσου σημαντικό με το να ξέρεις τι να δοκιμάσεις. Υπάρχει ακόμη πολλή παραπληροφόρηση σχετικά με τις θεραπείες COVID-19 που παραπλανά τους ασθενείς αλλά και τους γιατρούς. Έχει γίνει τεράστια επιστημονική πρόοδος σε ένα χρόνο. Οι γιατροί δεν χρειάζεται πλέον να ακολουθήσουν μια τυφλή και εμπειρική θεραπευτική προσέγγιση ή να δοκιμάσουν πολλά πράγματα (όπως π.χ. συνδυασμούς βιταμινών και ιχνοστοιχείων ή διάφορα αντιβιοτικά, όπως η αζιθρομυκίνη) με την ελπίδα ότι κάποιο απ’ όλα θα βοηθήσει.
