Η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση των διαταραχών της κινητικής λειτουργίας μπορεί να επεκτείνει και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής στα επόμενα χρόνια.
Οι περισσότερες έρευνες σχετικά με την επιδείνωση των γνωστικών και κινητικών λειτουργιών στις μεγαλύτερες ηλικίες έχουν ασχοληθεί με την «τελική πτώση» της γνωστικής λειτουργίας τα χρόνια αμέσως πριν από το θάνατο, όταν πλέον οι δυνατότητες παρέμβασης είναι πολύ περιορισμένες. Ορισμένες μελέτες, ωστόσο, έχουν δείξει συσχέτιση μεταξύ της φθίνουσας γνωστικής και κινητικής λειτουργίας και του αυξημένου κινδύνου θανάτου ακόμη και στη μέση ηλικία, με τις διαφορές στη γνωστική λειτουργία και την ταχύτητα βάδισης να εμφανίζονται ήδη 15 και 10 χρόνια πριν από το θάνατο, αντίστοιχα.
Για να χαρακτηρίσουν καλύτερα τη μακροπρόθεσμη πορεία της μείωσης της κινητικής λειτουργίας στους ηλικιωμένους και τη συσχέτισή της με τη θνησιμότητα, οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από περισσότερους από 6.000 Βρετανούς δημόσιους υπαλλήλους που έχουν εγγραφεί σε μια προοπτική μελέτη κοόρτης από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 (ηλικία εγγραφής 35–55 έτη) και των οποίων η αντικειμενική και αυτοαναφερόμενη κινητική λειτουργία αξιολογήθηκε έως και τρεις φορές μεταξύ 2007 και 2016. Περίπου 650 συμμετέχοντες πέθαναν μεταξύ 2007 και 2019.
Μετά από εκτεταμένη προσαρμογή, οι μειώσεις σε οποιοδήποτε μέτρο κινητικής λειτουργίας συνδέθηκαν με αυξημένο κίνδυνο θανάτου και στα τρία χρονικά σημεία, με ισχυρότερες συσχετίσεις όταν η παρακολούθηση ήταν μικρότερη. Η μειωμένη ταχύτητα βάδισης και οι περιορισμοί στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής (ADL) ήταν οι ισχυρότεροι προγνωστικοί δείκτες θνησιμότητας σε όλα τα χρονικά σημεία. Συγκρίνοντας τους επιζώντες στο τέλος της παρακολούθησης με τους εκλιπόντες, παρατηρήθηκαν διαφορές στις χρονομετρημένες εγέρσεις από την καρέκλα, την ταχύτητα βάδισης και τον περιορισμό ADL, ξεκινώντας 10, 9 και 4 χρόνια πριν από το θάνατο, αντίστοιχα.
Η καλύτερη κατανόηση της εξέλιξης της κινητικής πτώσης και η επίδρασή της στη θνησιμότητα στους ηλικιωμένους μπορεί να επιτρέψει αρκετές προληπτικές παρεμβάσεις. Ωστόσο, οι λόγοι για τις μεταβλητές μειώσεις της κινητικής λειτουργίας σε αυτόν τον πληθυσμό είναι ασαφείς – μπορεί να περιλαμβάνουν διακύμανση της «φυσιολογικής» γήρανσης των νεύρων και των μυών, εντοπισμένες ή μη αναγνωρισμένες ασθένειες και τραυματισμούς, καθώς και τον περιορισμό από την αδράνεια.
Βιβλιογραφία
Landré B et al. Terminal decline in objective and self-reported measures of motor function before death: 10 year follow-up of Whitehall II cohort study. BMJ 2021 Aug 5; 374:n1743.
