Σε μια αναδρομική μελέτη, οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε επαναγγείωση είχαν υψηλότερα ποσοστά χρόνιας ισχαιμίας και ακρωτηριασμού των άκρων από ό, τι οι ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά.
Η βασική θεραπεία για ασθενείς με περιφερική αρτηριακή νόσο και διαλείπουσα χωλότητα είναι η άσκηση, η διακοπή του καπνίσματος και η διαχείριση των αγγειακών παραγόντων κινδύνου. Η επεμβατική θεραπεία (διαδερμική ή χειρουργική επαναγγείωση) είναι δικαιολογημένη για την ισχαιμία που απειλεί τα άκρα, αλλά ο ρόλος της σε ασθενείς με σταθερή διαλείπουσα χωλότητα είναι ασαφής.
Σε αυτήν την αναδρομική μελέτη 1.051 ασθενών με διαλείπουσα χωλότητα, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κεντάκι συνέκριναν αποτελέσματα για ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά (69%) και ασθενείς που υποβλήθηκαν σε επαναγγείωση (31%) μεταξύ 2003 και 2019. Ασθενείς που υποβλήθηκαν σε επαναγγείωση λόγω απειλητικής ισχαιμίας των κάτω άκρων εξαιρέθηκαν από τη μελέτη.
Σε αναλύσεις προσαρμοσμένες για συγχυτικούς παράγοντες, η ενδεχόμενη ανάπτυξη χρόνιας ισχαιμίας απειλητικής για τα κάτω άκρα ήταν σημαντικά πιο συχνή σε επαναγγειωμένους από ό, τι σε ασθενείς με συντηρητική αντιμετώπιση (λόγος κινδύνου 2,9). Σε μια σύγκριση με την τάση μεταξύ ασθενών με επαναγγείωση και ιατρικής θεραπείας, οι απόλυτοι 5ετείς κίνδυνοι για εξέλιξη σε χρόνια απειλητική των άκρων ισχαιμία ήταν 18% και 8%, αντίστοιχα. Οι κίνδυνοι για αμφοτερόπλευρο ακρωτηριασμό ήταν 6% και 1%, αντίστοιχα.
Οι συνήθεις περιορισμοί των αναδρομικών αναλύσεων ισχύουν και για αυτή τη μελέτη. Παρ ‘όλα αυτά, η διαπίστωση ότι η επεμβατική παρέμβαση σχετίζεται με χειρότερα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα είναι ανησυχητική, ειδικά δεδομένης της πρόσφατης τεκμηρίωσης ότι οι αγγειακές παρεμβάσεις χρησιμοποιούνται υπερβολικά σε ασθενείς με νεοδιαγνωσμένη διαλείπουσα χωλότητα. Σε μια πρόσφατη τυχαιοποιημένη μελέτη, η επαναγγείωση συν την συντηρητική αντιμετώπιση συνδέθηκε με πρώιμη βελτίωση της ποιότητας ζωής (σε σύγκριση με την συντηρητική αντιμετώπιση μόνο), αλλά αυτό το όφελος χάθηκε μετά από χρόνια. Με βάση τα ευρήματά τους και την βιβλιογραφική τους ανασκόπηση, οι τρέχοντες συγγραφείς της μελέτης-οι οποίοι είναι αγγειοχειρουργοί-καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η επεμβατική θεραπεία θα πρέπει να προορίζεται στους ασθενείς που έχουν αποτύχει με τη συντηρητική αντιμετώπιση και έχουν πραγματικά σημαντικά συμπτώματα διαλείπουσας χωλότητας που περιορίζουν τον τρόπο ζωής.
Βιβλιογραφία
Madabhushi V et al. Revascularization of intermittent claudicants leads to more chronic limb-threatening ischemia and higher amputation rates. J Vasc Surg 2021 Sep; 74:771.
Caitlin W. Hicks, et al. Overuse of early peripheral vascular interventions for claudication. J Vasc Surg 2020;71:121-30.
Henrik Djerf, et al. Absence of Long-Term Benefit of Revascularization in Patients With Intermittent Claudication. Circulation: Cardiovascular Interventions. 2020;13:e008450.
