Οι ασθενείς με εμφυτεύσιμες ηλεκτρονικές συσκευές στην καρδιά (CIED) που έλαβαν θεραπεία με έναν αναστολέα μεταφορέων νατρίου-γλυκόζης 2 (SGLT2) είχαν σημαντικά λιγότερα επεισόδια κολπικής αρρυθμίας, σε σύγκριση με αυτούς που δεν έλαβαν ποτέ τέτοιο φάρμακο, σε μια προοπτική ανάλυση σχεδόν 14.000 ασθενών με συσκευή που παρακολουθούντο κατά μέσο όρο για σχεδόν 2 χρόνια.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η χρήση ενός φαρμάκου από την κατηγορία των αναστολέων SGLT2 σχετίζεται με έντονη μείωση του επιβάρυνσης της κολπικής αρρυθμίας και της θνησιμότητας από κάθε αιτία σε ασθενείς με CIED σε πραγματικό περιβάλλον. Αυτά τα δεδομένα υποδεικνύουν πιθανές αντιαρρυθμικές ιδιότητες των αναστολέων SGLT2 που είναι επιπρόσθετες των ευεργετικών επιδράσεων του φαρμάκου στην εξέλιξη της καρδιακής ανεπάρκειας.
Σε μια ανάλυση που περιελάμβανε περισσότερους από 5.000 από τους εγγεγραμμένους ασθενείς με CIED, η θεραπεία με αναστολέα SGLT2 συνδέθηκε με σημαντική σχετική μείωση κατά 23% στα συμβάντα κολπικής αρρυθμίας και 44% σχετική μείωση του θανάτου από κάθε αιτία.
Επίδραση που προκαλείται από μειωμένη πίεση στον αριστερό κόλπο;
Άλλα φάρμακα καρδιακής ανεπάρκειας έχουν δείξει κάποια μείωση στο ποσοστό αιφνίδιου καρδιακού θανάτου, αλλά αυτό είναι το πρώτο φάρμακο που σχετίζεται με μείωση των κολπικών αρρυθμιών. Πιστεύουμε ότι μια μείωση της πίεσης στον αριστερό κόλπο που προκαλείται από τη θεραπεία με έναν αναστολέα SGLT2 μπορεί να συνδέεται με τη μείωση των κολπικών αρρυθμιών.
Η μελέτη δεν έδειξε συσχέτιση της χρήσης αναστολέα SGLT2 και αλλαγής στις κοιλιακές αρρυθμίες, σε σύγκριση με ασθενείς με CIED που δεν έλαβαν φάρμακο από αυτήν την κατηγορία.
Τα ευρήματα αυτά προτείνουν επέκταση των πιθανών ενδείξεων για τους αναστολείς SGLT2.
Η μελέτη περιελάμβανε 13.890 διαδοχικούς, προοπτικά εγγεγραμμένους ασθενείς που έλαβαν CIED κατά τη διάρκεια του Ιανουαρίου 2015 έως τον Απρίλιο 2020 σε οποιοδήποτε από τα πέντε νοσοκομεία που λειτουργούσαν από οποιοδήποτε από τα δύο συστήματα τριτοβάθμιας περίθαλψης, το ένα που διευθύνεται από το Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ και το δεύτερο με έδρα το Ιατρικό Κέντρο Sheba στην Tel HaShomer, Ισραήλ. Οι συσκευές που έκαναν τους ασθενείς κατάλληλους για τη μελέτη περιελάμβαναν μόνιμους βηματοδότες, εμφυτεύσιμους απινιδωτές καρδιομετατροπής, συσκευές θεραπείας καρδιακού επανασυγχρονισμού και εμφυτεύσιμα καρδιακά monitors. Μια τυφλή επιτροπή κρίσης αποτελούμενη από ηλεκτροφυσιολόγους εντόπισε τα αρρυθμικά επεισόδια.
Κατά την έναρξη της μελέτης (τον χρόνο εμφύτευσης της συσκευής), 12.992 ασθενείς δεν λάμβαναν αναστολέα SGLT2 (94%) και 898 (6%) λάμβαναν φάρμακο από αυτήν την κατηγορία. Από αυτούς, το 39% λάμβανε δαπαγλιφλοζίνη (Forxiga), το 35% λάμβανε εμπαγλιφλοζίνη (Jardiance) και το 26% λάμβανε καναγλιφλοζίνη (Invokana).
Οι ασθενείς που έλαβαν έναν αναστολέα SGLT2 κατά την έναρξη ήταν κατά μέσο όρο σημαντικά νεότεροι από τους ασθενείς που δεν ήταν σε αυτήν την κατηγορία φαρμάκων (59 ετών έναντι 69 ετών). είχαν σημαντικά υψηλότερο επιπολασμό διαβήτη (78% έναντι 25%) και ισχαιμικής μυοκαρδιοπάθειας (63% έναντι 39%). Οι ασθενείς που λάμβαναν αναστολέα SGLT2 κατά την έναρξη είχαν επίσης υψηλότερα ποσοστά επιπολασμού προηγούμενης καρδιακής ανεπάρκειας (38% έναντι 31%) και υπέρτασης (69% έναντι 63%). Ο επιπολασμός ιστορικού κολπικής μαρμαρυγής (AFib) ήταν σχεδόν ο ίδιος και στις δύο ομάδες: 31% σε ασθενείς που λάμβαναν αναστολέα SGLT2 και 35% σε αυτούς που δεν λάμβαναν αυτά τα φάρμακα.
Το κύριο καταληκτικό σημείο της μελέτης ήταν ο συνολικός αριθμός επεισοδίων αρρυθμίας κατά τη διάρκεια παρακολούθησης 24.442 ασθενών-έτη, κατά την οποία οι ασθενείς εμφάνισαν 19.633 επεισόδια κολπικής αρρυθμίας και 3.231 επεισόδια κοιλιακής αρρυθμίας.
Απόλυτη Μείωση στις Κολπικές Αρρυθμίες κατά 1%
Μια πολυπαραγοντική ανάλυση ολόκληρου του πληθυσμού – προσαρμοσμένη για τις βασικές διαφορές στην ηλικία, τον διαβήτη, το φύλο και το ιστορικό AFib – έδειξε ότι η θεραπεία με έναν αναστολέα SGLT2 στην αρχή συνδέθηκε με σημαντική σχετική μείωση κατά 24% στα περιστατικά κολπικής αρρυθμίας, μια σημαντική μείωση 24% στα συμβάντα κολπικής και κοιλιακής αρρυθμίας και 42% σχετική μείωση στους θανάτους από όλες τις αιτίες, σε σύγκριση με καμία θεραπεία με αναστολέα SGLT2.
Το μόνο τελικό σημείο που δεν έδειξε σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων ήταν η συχνότητα εμφάνισης κοιλιακών αρρυθμιών, η οποία ήταν σχετικά 7% χαμηλότερη στην ομάδα αναστολέων SGLT2.
Σε απόλυτη βάση, η θεραπεία με αναστολέα SGLT2 συνδέθηκε με περίπου 1% χαμηλότερο ποσοστό περιστατικών κολπικής αρρυθμίας ετησίως, μια μείωση από ένα ποσοστό 2,5% σε εκείνους που δεν έλαβαν αναστολέα SGLT2 σε ένα ποσοστό περίπου 1,5% σε εκείνους που έλαβαν αυτή την κατηγορία φαρμάκων.
Μια δεύτερη, επιβεβαιωτική ανάλυση χρησιμοποίησε αντιστοίχιση βαθμολογίας τάσης για να ταυτοποιήσει 5.323 ασθενείς που δεν λάμβαναν αναστολέα SGLT2 κατά την έναρξη, οι οποίοι ταίριαζαν στενά με τους 898 ασθενείς σε αναστολέα SGLT2. Η πολυπαραγοντική μοντελοποίηση για αυτήν την ανάλυση προσαρμόστηκε επίσης για την ηλικία, τον διαβήτη, το φύλο και το ιστορικό AFib.
Τα αποτελέσματα αυτών των αναλύσεων ταιριάζουν στενά με τους υπολογισμούς που χρησιμοποίησαν ολόκληρο τον πληθυσμό της μελέτης. Σε σχέση με ασθενείς που δεν λάμβαναν αναστολέα SGLT2, εκείνοι που λάμβαναν φάρμακο αυτής της κατηγορίας είχαν 23% λιγότερες κολπικές αρρυθμίες, 44% λιγότερο συνολικό θάνατο και 22% λιγότερες κολπικές ή κοιλιακές αρρυθμίες, όλες σημαντικές διαφορές. Ωστόσο, οι κοιλιακές αρρυθμίες μειώθηκαν μόνο κατά ένα σχετικό 5%, μια μη σημαντική διαφορά.
Στην ανάλυση αντιστοιχισμένης βαθμολογίας τάσης, η απόλυτη μείωση των κολπικών αρρυθμιών σε όσους λάμβαναν αναστολέα SGLT2 κατά την έναρξη ήταν περίπου 1,3% λιγότερη ετησίως, σε σύγκριση με εκείνες που δεν λάμβαναν αυτή την κατηγορία φαρμάκων.
Πηγή
2021 American Heart Association scientific sessions
