Η εβδομαδιαία τοσιλιζουμάμπη καθυστερεί την αρχική έξαρση και μειώνει την έκθεση σε γλυκοκορτικοειδή σε ασθενείς με υποτροπιάζουσα και νεοεμφανιζόμενη κροταφική αρτηρίτιδα, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο Rheumatology.
Η γιγαντοκυτταρική αρτηρίτιδα (GCA), που ονομάζεται επίσης κροταφική αρτηρίτιδα, είναι μια φλεγμονώδης αυτοάνοση νόσος των μεγάλων αιμοφόρων αγγείων. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν πονοκέφαλο, πόνο στους κροτάφους, συμπτώματα που μοιάζουν με γρίπη, διπλή όραση και δυσκολία στο άνοιγμα του στόματος. Η επιπλοκή μπορεί να περιλαμβάνει απόφραξη της αρτηρίας του οφθαλμού με προκύπτουσα τύφλωση, αορτικό διαχωρισμό και αορτικό ανεύρυσμα. Η GCA συνδέεται συχνά με τη ρευματική πολυμυαλγία.
Η αιτία είναι άγνωστη. Ο υποκείμενος μηχανισμός περιλαμβάνει φλεγμονή των μικρών αιμοφόρων αγγείων που εμφανίζονται μέσα στα τοιχώματα των μεγαλύτερων αρτηριών. Αυτό επηρεάζει κυρίως τις αρτηρίες γύρω από το κεφάλι και το λαιμό, αν και ορισμένες στο στήθος μπορεί επίσης να επηρεαστούν. Η διάγνωση μπαίνει με βάση τα συμπτώματα, τις εξετάσεις αίματος και την απεικόνιση και επιβεβαιώνεται με βιοψία της κροταφικής αρτηρίας. Ωστόσο, σε περίπου 10% των ανθρώπων η κροταφική αρτηρία είναι φυσιολογική.
Η θεραπεία είναι υψηλές δόσεις στεροειδών όπως πρεδνιζόνη ή πρεδνιζολόνη. Μόλις υποχωρήσουν τα συμπτώματα, η δόση μειώνεται κατά περίπου 15% ανά μήνα. Μόλις επιτευχθεί μια χαμηλή δόση, η μείωση επιβραδύνεται περαιτέρω κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους.
Επηρεάζει περίπου 1 στα 15.000 άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών ετησίως. Η πάθηση τυπικά εμφανίζεται μόνο σε άτομα άνω των 50 ετών, και είναι πιο συχνή μεταξύ αυτών των 70 ετών.
Ο αναστολέας άλφα του υποδοχέα IL-6 τοσιλιζουμάμπη (tocilizumab) εγκρίθηκε για τη θεραπεία ασθενών με κροταφική αρτηρίτιδα (GCA), με βάση τα θετικά αποτελέσματα από τη μελέτη Giant-cell Arteritis Actemra (GiACTA). Η ανάλυση υποομάδας του μέρους 1 της μελέτης GiACTA πρότεινε πιθανές διαφορές στην αποτελεσματικότητα της tocilizumab μεταξύ της νεοεμφανιζόμενης και της υποτροπιάζουσας νόσου.
Συγκεκριμένα, τα δεδομένα από το μέρος 1 έδειξαν ότι η τοσιλιζουμάμπη που χορηγείται σε εβδομαδιαία δόση ή κάθε δεύτερη εβδομάδα ήταν εξίσου αποτελεσματική στην πρόληψη των εξάρσεων και στη μείωση της έκθεσης σε γλυκοκορτικοειδή τη χρονική στιγμή της εβδομάδας 52 σε ασθενείς με νεοεμφανιζόμενη νόσο. Αντίθετα, η εβδοαμδιαία χορήγηση ήταν πιο αποτελεσματικό από τη δεκαπενθήμερη για αυτά τα αποτελέσματα σε ασθενείς με υποτροπιάζουσα νόσο κατά την έναρξη. Μια συνέπεια αυτών των ευρημάτων ήταν η απροθυμία ορισμένων κλινικών γιατρών να κρατήσουν τη χρήση του tocilizumab για ασθενείς με υποτροπιάζουσα νόσο και να θεραπεύουν ασθενείς με πρόσφατα διαγνωσθείσα GCA με μονοθεραπεία πρεδνιζόνης.
Για να αναλύσουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη της tocilizumab (RoACTEMRA, Roche) σε ασθενείς με νεοεμφανιζόμενη ή υποτροπιάζουσα GCA, καθώς και να εξετάσουν την αποτελεσματικότητα της εβδομαδιαίας tocilizumab σε σχέση με τις δόσεις που χορηγούνται κάθε δεύτερη εβδομάδα, ο Stone και οι συνεργάτες αξιολόγησαν δεδομένα από τη GiACTA 3 ετών. Στο πρώτο, τυφλό μέρος της μελέτης, 250 ασθενείς με νεοεμφανιζόμενη ή υποτροπιάζουσα GCA κατατάχθηκαν τυχαία για να λάβουν tocilizumab εβδομαδιαία, tocilizumab κάθε δεύτερη εβδομάδα ή εικονικό φάρμακο για 52 εβδομάδες, με μείωση της πρεδνιζόνης. Στο δεύτερο μέρος, 215 ασθενείς έλαβαν θεραπεία με βάση την κρίση των ερευνητών για 104 εβδομάδες.
Για αυτήν την ανάλυση, ο Stone και οι συνεργάτες αξιολόγησαν τους συμμετέχοντες με βάση τις αρχικές αναθέσεις θεραπείας τους και εξέτασαν τα αποτελέσματα πέρα από την εβδομάδα 52. Τα βασικά αποτελέσματα περιελάμβαναν το χρόνο έως την πρώτη έξαρση και την αθροιστική δόση γλυκοκορτικοειδούς κατά τη διάρκεια της περιόδου μελέτης 3 ετών σύμφωνα με την αρχική κατάσταση της νόσου.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, το 48% των συμμετεχόντων εμφάνισαν νεοεμφανιζόμενη νόσο και το 52% είχε υποτροπιάζουσα νόσο, κατά την έναρξη. Μεταξύ των ασθενών που έλαβαν εβδομαδιαία θεραπεία με tocilizumab, ο διάμεσος χρόνος έως την αρχική έξαρση ήταν 577 ημέρες για εκείνους με νεοεμφανιζόμενο GCA και 575 ημέρες για εκείνους με υποτροπιάζουσα νόσο. Εν τω μεταξύ, οι χρόνοι μέχρι την πρώτη έξαρση ήταν 479 και 428 ημέρες, αντίστοιχα, σε ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με tocilizumab κάθε δεύτερη μέρα και 179 και 224 ημέρες, αντίστοιχα, στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου.
Η διάμεση αθροιστική δόση γλυκοκορτικοειδών στην εβδομαδιαία ομάδα του tocilizumab ήταν 3.068 mg σε άτομα με νεοεμφανιζόμενη GCA και 2.191 mg σε άτομα με υποτροπιάζουσα νόσο, σε σύγκριση με 4.080 mg και 2.353 mg, αντίστοιχα, μεταξύ των ασθενών που έλαβαν θεραπεία κάθε δεύτερη εβδομάδα και 4.63 mg και 6.178 mg, αντίστοιχα, στην ομάδα εικονικού φαρμάκου.
Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται εδώ υποδηλώνουν ότι η εβδομαδιαία θεραπεία με tocilizumab καθυστερεί τον χρόνο έξαρσης και μειώνει την έκθεση σε γλυκοκορτικοειδή σε ασθενείς με νεοεμφανιζόμενη και υποτροπιάζουσα GCA. Αυτά τα αποτελέσματα υποδηλώνουν επίσης ότι η εβδομαδιαία tocilizumab θα πρέπει να ξεκινά το συντομότερο δυνατό σε ασθενείς με GCA, ανεξάρτητα από το αν έχουν ήδη ιστορικό νόσου τη στιγμή της εμφάνισης για θεραπεία. Ένας ασθενής με νεοεμφανιζόμενη GCA μπορεί αργότερα να αναπτύξει υποτροπιάζουσα νόσο.
Ένα σοβαρό πρόβλημα της θεραπείας με τοσιλιζουμάμπη είναι το τεράστιο κόστος σε σύγκριση με την κορτιζόνη.
Βιβλιογραφία
Stone JH, et al. Rheumatology. 2021; doi:10.1093/rheumatology/keab780.
