Οι κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας εμφανίστηκαν ελαφρώς λιγότερο συχνά με την αλλοπουρινόλη παρά με τη φεβουξοστάτη.
Σύμφωνα με τις οδηγίες του Αμερικανικού Κολλεγίου Ρευματολογίας, η αλλοπουρινόλη είναι ο προτιμώμενος παράγοντας πρώτης γραμμής μείωσης του ουρικού οξέος. Μια εναλλακτική λύση είναι η φεβουξοστάτη, ένας άλλος αναστολέας της ξανθινοξειδάσης που είναι νεότερος και σημαντικά πιο ακριβός.
Σε προηγούμενες μελέτες αποτελεσματικότητας που συνέκριναν τα δύο φάρμακα, οι ασθενείς που έλαβαν αλλοπουρινόλη έλαβαν μέγιστη δόση 300 mg, αντί για τιτλοποίηση της δόσης για την επίτευξη των στόχων ουρικού οξέος στο αίμα.
Σε αυτή τη νέα διπλή τυφλή μελέτη μη κατωτερότητας, οι ερευνητές τυχαιοποίησαν 950 ασθενείς με ουρική αρθρίτιδα, υπερουριχαιμία και εκτιμώμενο ρυθμό σπειραματικής διήθησης (eGFR) ≥30 mL/λεπτό/1,73 m2 για να λάβουν είτε αλλοπουρινόλη είτε φεβουξοστάτη. Τα φάρμακα τιτλοποιήθηκαν για να επιτευχθούν επίπεδα ουρικού οξέος στον ορό κάτω από 6,0 mg/dL (ή κάτω από 5,0 mg/dL σε αυτούς με ουρικούς τόφους). Οι μέγιστες ημερήσιες δόσεις για αλλοπουρινόλη και φεβουξοστάτη ήταν 800 mg και 120 mg, αντίστοιχα. Οι ασθενείς έλαβαν επίσης αντιφλεγμονώδη προφύλαξη (συνήθως κολχικίνη) για τις πρώτες 48 εβδομάδες.
Η κύρια έκβαση ήταν το ποσοστό των ασθενών που παρουσίασαν μία ή περισσότερες κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας κατά τη διάρκεια των εβδομάδων 49 έως 72, όταν δεν επιτρεπόταν περαιτέρω τιτλοποίηση της δόσης. Αυτό το αποτέλεσμα εμφανίστηκε στο 37% των ασθενών με αλλοπουρινόλη και στο 44% των ασθενών με φεβουξοστάτη — δείχνοντας ξεκάθαρα ότι η αλλοπουρινόλη δεν είναι κατώτερη. Περίπου το 80% των ασθενών και στις δύο ομάδες πέτυχαν τους στόχους του ουρικού ορού.
Αυτά τα αποτελέσματα υποστηρίζουν τη χρήση της αλλοπουρινόλης ως θεραπείας πρώτης γραμμής για τη μείωση του ουρικού οξέος. Υπενθυμίζω ότι, μια μελέτη ασφάλειας του 2018 έδειξε υψηλότερη θνησιμότητα με φεβουξοστάτη από ό,τι με αλλοπουρινόλη σε ασθενείς με ουρική αρθρίτιδα και καρδιαγγειακή νόσο. Αυτό το αποτέλεσμα οδήγησε τον FDA να προσθέσει μια προειδοποίηση μαύρου κουτιού στις πληροφορίες συνταγογράφησης της φεβουξοστάτης, δηλώνοντας ότι θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο «σε ασθενείς που έχουν ανεπαρκή ανταπόκριση σε μια μέγιστη τιτλοποιημένη δόση αλλοπουρινόλης, που έχουν δυσανεξία στην αλλοπουρινόλη ή για τους οποίους θεραπεία με αλλοπουρινόλη δεν ενδείκνυται».
Βιβλιογραφία
O’Dell JR et al. Comparative effectiveness of allopurinol and febuxostat in gout management. NEJM Evidence 2022 Feb 3.
FitzGerald JD et al. 2020 American College of Rheumatology guideline for the management of gout. Arthritis Rheumatol 2020 Jun; 72:879.
White WB et al. Cardiovascular safety of febuxostat or allopurinol in patients with gout. N Engl J Med 2018 Mar 12.
