Ο κίνδυνος αναφυλαξίας από σκευάσματα ενδοφλεβίου σιδήρου είναι μικρός, αν και ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο της θεραπείας που χορηγείται, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Annals of Internal Medicine.
Οι ασθενείς με ανεπάρκεια σιδήρου (σιδηροπενία) μπορεί να προτιμούν την ενδοφλέβια χορήγηση εάν δεν ανέχονται ή εάν έχουν μη ικανοποιητική ανταπόκριση στον από του στόματος σίδηρο, εάν απαιτείται ταχεία θεραπεία ή εάν υπάρχουν άλλες επιπλοκές.
Ο κίνδυνος για σοβαρή αναφυλακτική αντίδραση από τα σκευάσματα ενδοφλεβίου σιδήρου που χρησιμοπούνται επί του παρόντος δεν έχει αξιολογηθεί. Οι ηλικιωμένοι έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν αναφυλαξία από φάρμακα.
Ο στόχος της μελέτης ήταν να αποσαφηνιστεί ο κίνδυνος για αναφυλαξία χρησιμοποιώντας έναν προηγουμένως επικυρωμένο ορισμό μεταξύ των ηλικιωμένων που λαμβάνουν τα πέντε συχνά χρησιμοποιούμενα προϊόντα ενδοφλεβίου σιδήρου.
Η μελέτη περιελάμβανε 167.925 ασθενείς ηλικίας 65 ετών και άνω που έλαβαν σκευάσματα ενδοφλεβίου σιδήρου μεταξύ Ιουλίου 2013 και 2018, τους οποίους οι ερευνητές εντόπισαν χρησιμοποιώντας δεδομένα αμοιβής για υπηρεσία Medicare.
Τα σκευάσματα περιελάμβαναν
- σακχαρούχο σίδηρο (Venofer, American Regent, n = 59.755),
- φερουμοξυτόλη (Rienso, n = 40.778),
- καρβοξυμαλτόζη σιδήρου (Ferinject, Vifor France, n = 36.399),
- σιδηρούχο σύμπλεγμα δεξτράνης (n = 19,225) και
- γλυκονικό σίδηρο (Ferrlecit, Sanofi, n = 11.768).
Κανένας από τους ασθενείς δεν είχε λάβει IV σίδηρο το προηγούμενο έτος. Είχαν ένα μέσο χρόνο χωρίς χρήση σιδήρου 5,9 ετών (τυπική απόκλιση, 3,1).
Η μελέτη αποκάλυψε ότι τα συνολικά ποσοστά αναφυλαξίας και με τα πέντε ενδοφλέβια προϊόντα σιδήρου που μελετήθηκαν ήταν πολύ χαμηλά, αλλά σχετικά μεγαλύτερα για τη φερουμοξυτόλη και τη σιδηροδεξτράνη, συμπεριλαμβανομένης της έκδοσης χαμηλού μοριακού βάρους.
Οι ερευνητές υπολόγισαν τα προσαρμοσμένα ποσοστά επίπτωσης αναφυλαξίας ανά 10.000 πρώτες χορηγήσεις
- 9,8 (95% CI, 6,2-15,3) για τη δεξτράνη σιδήρου,
- 4 (95% CI, 2,5-6,6) για τη φερουμοξυτόλη,
- 1,5 (95% CI, 0, 0) για τον γλυκονικό σίδηρο,
- 1,2 (95% CI, 0,6-2,5) για τον σακχαρούχο σίδηρο και
- 0,8 (95% CI, 0,3-2,6) για την καρβοξυμαλτόζη σιδήρου.
Η δεξτράνη σιδήρου είχε προσαρμοσμένο OR για αναφυλαξία 8,3 (95% CI, 3,5-19,8) και η φερουμοξυτόλη είχε προσαρμοσμένο OR 3,4 (95% CI, 1,4-8,3) σε σύγκριση με τον σακχαρούχο σίδηρο. Ο γλυκονικός σίδηρος και η καρβοξυμαλτόζη σιδήρου δεν εμφάνισαν σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο για αναφυλαξία από τη σακχαρόζη σιδήρου.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που σχετίζεται με τη δεξτράνη σιδήρου παρέμεινε όταν οι ερευνητές περιόρισαν τα δεδομένα στην περίοδο μετά την απόσυρση του σκευάσματος υψηλού μοριακού βάρους στην αγορά το 2014, όταν οι ασθενείς έλαβαν μόνο δεξτράνη σιδήρου χαμηλού μοριακού βάρους (INFed, Allergan; OR = 8,4 95% CI, 2,8-24,7).
Νοσηλεία λόγω αναφυλακτικών αντιδράσεων σημειώθηκαν μόνο μεταξύ ασθενών που έλαβαν σιδηροδεξτράνη ή φερουμοξυτόλη.
Η έρευνα αυτή προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για την κατανόηση των διαφορών στον κίνδυνο για αναφυλαξία λόγω της χρήσης ενδοφλεβίου σιδήρου. Διευκρινίζοντας τον κίνδυνο αυτής της σπάνιας αλλά σοβαρής ανεπιθύμητης ενέργειας, αυτές οι πληροφορίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να συμβάλουν στην επιλογή των ενδοφλεβίων σκευασμάτων σιδήρου.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο κίνδυνος για αναφυλαξία είναι μόνο ένας από τους πολλούς παράγοντες που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη όταν αποφασίζει για την επιλογή της ενδοφλέβιας θεραπείας με σίδηρο. Άλλοι παράγοντες περιλαμβάνουν την κλινική ένδειξη, τη ρύθμιση, τη δόση, τον αριθμό και τη διάρκεια των χορηγήσεων που απαιτούνται για την αναπλήρωση των αποθεμάτων σιδήρου, τον κίνδυνο για άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες και το κόστος.
Βιβλιογραφία
Dave CV, et al. Risks for Anaphylaxis With Intravenous Iron Formulations. Ann Intern Med. 2022;doi:10.7326/M21-4009.
