Η εμπαγλιφλοζίνη που προστέθηκε σε αυτοματοποιημένη χορήγηση ινσουλίνης ή προγνωστικά συστήματα αναστολής χαμηλής γλυκόζης βελτίωσε σημαντικά τα επίπεδα γλυκόζης κατά τη διάρκεια της ημέρας σε άτομα με διαβήτη τύπου 1, χωρίς επιπλέον κίνδυνο υπογλυκαιμίας, σύμφωνα με νέα μελέτη.
Ωστόσο, ο κίνδυνος για κέτωση και κετοξέωση παρέμεινε.
Οι μελλοντικές μελέτες με αναστολείς SGLT2 θα χρειαστούν τροποποιήσεις στους αλγόριθμους ρύθμισης κλειστής αντλίας για να ενισχύσουν την ασφάλεια.
Για την τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη διασταυρούμενη μελέτη διάρκειας 8 εβδομάδων, οι ερευνητές χορήγησαν τυχαία σε ενήλικες με διαβήτη τύπου 1, εμπαγλιφλοζίνη 5 mg την ημέρα (Jardiance, Boehringer Ingelheim/Eli Lilly) ή καθόλου φάρμακο ως συμπλήρωμα στην ινσουλινοθεραπεία.
Οι συμμετέχοντες ανατέθηκαν επίσης τυχαία σε διαδοχικές παραγγελίες ενός αυτοματοποιημένου συστήματος χορήγησης ινσουλίνης (Control-IQ, Tandem Diabetes Care) για 4 εβδομάδες ή ενός προγνωστικού συστήματος αναστολής χαμηλής γλυκόζης (Basal-IQ, Tandem Diabetes Care) για 2 εβδομάδες. Το ποσοστό χρόνου παραμονής στην περιοχή από 70 mg/dL – 180 mg/dL κατά τη διάρκεια της ημέρας κατά την αυτοματοποιημένη χορήγηση ινσουλίνης χρησίμευσε ως το κύριο μέτρο έκβασης.
Από τους 39 συμμετέχοντες που εγγράφηκαν, 35 κατανεμήθηκαν τυχαία και 34 (εμπαγλιφλοζίνη n = 18, κανένα φάρμακο n = 16) αναλύθηκαν σύμφωνα με την αρχή της πρόθεσης για θεραπεία. Συνολικά, 32 συμμετέχοντες (εμπαγλιφλοζίνη n = 16, κανένα φάρμακο n = 16) ολοκλήρωσαν τη μελέτη.
Στην ανάλυση πρωτογενούς καταληκτικού σημείου, όσοι έλαβαν εμπαγλιφλοζίνη με αυτοματοποιημένη χορήγηση ινσουλίνης είχαν υψηλότερο εύρος χρόνου κατά τη διάρκεια της ημέρας σε σύγκριση με εκείνους που δεν έλαβαν το φάρμακο (81% έναντι 71%· μέση εκτιμώμενη διαφορά = 9,9 ποσοστιαίες μονάδες· 95% CI, 0,6 -19,1, P = 0,04). Ομοίως, όσοι λάμβαναν προγνωστικό σύστημα αναστολής χαμηλής γλυκόζης που έλαβαν εμπαγλιφλοζίνη είχαν υψηλότερο εύρος χρόνου κατά τη διάρκεια της ημέρας σε σύγκριση με εκείνους που δεν έλαβαν το φάρμακο (80% έναντι 63%, μέση εκτιμώμενη διαφορά = 16,5 ποσοστιαίες μονάδες, 95% CI, 7,3-25,7, Ρ < ,001).
Οι ερευνητές έγραψαν ότι με μια μελέτη μεγαλύτερης διάρκειας, είναι εφικτό να επιτευχθεί στόχος λυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) μικρότερος από 6,5% με συνδυασμό αναστολέα SGLT2 και προσέγγιση αυτόματης χορήγησης ινσουλίνης. Σημείωσαν, ωστόσο, ένα επεισόδιο διαβητικής κετοξέωσης που χρειάστηκε ολονύκτια νοσηλεία, το οποίο θεώρησαν ότι προκλήθηκε από μια μη λειτουργική θέση εισαγωγής αντλίας ινσουλίνης και σχετίζεται με τη χρήση θεραπείας με αναστολέα SGLT2. Αναφέρθηκαν επίσης περιπτώσεις κέτωσης μεταξύ των συμμετεχόντων χωρίς DKA σε θεραπεία με αναστολέα SGLT2.
Αυτό το γεγονός υπογραμμίζει την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα για την ανάπτυξη εξυπνότερων αλγορίθμων ελέγχου κλειστής αντλίας, που θα βοηθούσαν στον μετριασμό των κινδύνων για κέτωση και κετοξέωση που έχει αυτή η κατηγορία φαρμάκων. Ωστόσο, δεδομένου του καρδιονεφρικού οφέλους αυτής της κατηγορίας παραγόντων, εφόσον ο κίνδυνος DKA αντιμετωπίζεται και μετριάζεται επαρκώς στην έρευνα που περιλαμβάνει την επόμενη γενιά αλγορίθμων ελέγχου κλειστής αντλίας, οι συμπληρωματικές θεραπείες με αναστολέα SGLT2 θα μπορούσαν να είναι ένα πρόσθετο όφελος σε άτομα με διαβήτη τύπου 1.
Βιβλιογραφία
Garcia-Tirado J, et al. Diabetes Technol Ther. 2022;doi:10.1089/dia.2021.0542
