Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο PLOS Medicine, ο ύπνος λιγότερο από 5 ώρες τη νύχτα από τα μέσα έως τα τέλη της ζωής συνδέθηκε με υψηλότερο κίνδυνο για πολλαπλές χρόνιες παθήσεις.
Η συσχέτιση μεταξύ πολυνοσηρότητας και διάρκειας ύπνου δεν είναι καλά κατανοητή μέχρι σήμερα. Οι επιπτώσεις της διάρκειας του ύπνου είναι επίσης σχετικές. Σύμφωνα με στοιχεία του CDC, οι Αμερικανοί ηλικίας 45 έως 64 ετών είχαν τον δεύτερο υψηλότερο επιπολασμό βραχείας διάρκειας ύπνου (34,5%· 95% CI, 33,9-35,1) μεταξύ όλων των ηλικιακών δημογραφικών υποομάδων το 2020.
Η Sabia και οι συνεργάτες της άντλησαν δεδομένα από τη μελέτη κοόρτης Whitehall II, η οποία διεξήχθη από το 1985 έως το 1988 και μέτρησε τη διάρκεια του ύπνου που ανέφερα κάθε συμμετέχων μόνος του έξι φορές μέχρι το 2015 έως το 2016. Η ανάλυση περιελάμβανε 10.308 Βρετανούς συμμετέχοντες που ανέφεραν δεδομένα σε ηλικίες 50 (n = 7.864 ), 60 (n = 6.848) και 70 (n= 5.546) ετών.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι λιγότερες από 5 ώρες ύπνου είχαν ως αποτέλεσμα υψηλότερο κίνδυνο πολυνοσηρότητας σε:
- συμμετέχοντες ηλικίας 50 ετών (HR = 1,3; 95% CI, 1,12-1,5);
- συμμετέχοντες ηλικίας 60 ετών (HR = 1,32; 95% CI, 1,13-1,55); και
- συμμετέχοντες ηλικίας 70 ετών (HR = 1,4, 95% CI, 1,16-1,68).
Από τους συμμετέχοντες ηλικίας 50 ετών που είχαν δεδομένα διάρκειας ύπνου, οι 4.446 ανέπτυξαν μια πρώτη χρόνια ασθένεια, ενώ οι 2.296 ανέπτυξαν πολυνοσηρότητα. Συνολικά, 787 συμμετέχοντες με πολυνοσηρότητα πέθαναν.
Ο πολύς ύπνος επίσης συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο πολυνοσηρότητας. Οι συμμετέχοντες ηλικίας 60 (HR = 1,54, 95% CI, 1,15-2,06) και 70 (HR = 1,51, 95% CI, 1,1-2,08) ετών που ανέφεραν ότι κοιμούνται 9 ώρες ή περισσότερες τη νύχτα είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο για πολυνοσηρότητα σε σύγκριση με αυτούς με διάρκεια ύπνου 7 ώρες. Δεν υπήρξε σημαντική συσχέτιση για άτομα ηλικίας 50 ετών (HR = 1,39, 95% CI, 0,98-1,96).
Συνεπώς ένα από τα πιο βασικά ευρήματα ήταν η σταθερή συσχέτιση μεταξύ μικρότερης διάρκειας ύπνου και υψηλότερου κινδύνου για πολυνοσηρότητα, ανεξαρτήτως του ύπνου που μετράται στα μέσα ή στα τέλη της ζωής.
Οι ερευνητές σημείωσαν επίσης ότι η χρήση της μέτρησης με βάση το επιταχυνσιόμετρο για τη διάρκεια του ύπνου, που πραγματοποιήθηκε στη μέση ηλικία των 69 ετών, επιβεβαίωσε τη μορφή της συσχέτισης της πολυνοσηρότητας και τα ίδια δεδομένα που αναφέρθηκαν από τους ίδιους τους συμμετέχοντες ηλικίας 60 και 70 ετών.
Οι ερευνητές αναγνώρισαν τη μεροληψία στα δεδομένα αυτοαναφοράς ως πιθανό περιορισμό στη μελέτη, ενώ τα δεδομένα για τον ποιοτικό ύπνο ήταν διαθέσιμα μόνο από συμμετέχοντες ηλικίας 60 και 70 ετών. Οι συμμετέχοντες ήταν επίσης πιθανότατα πιο υγιείς από τον γενικό πληθυσμό.
Αναμένεται από τις μελλοντικές μελέτες να χρησιμοποιήσουν αντικειμενικά μέτρα της διάρκειας του ύπνου για να καταστεί δυνατή η καλύτερη κατανόηση της σημασίας του σχετικά με τη συσχέτιση πολυνοσηρότητας και χρόνιων νοσημάτων. Τα αποτελέσματα της τρέχουσας ανάλυσης υποστηρίζουν την προώθηση της καλής υγιεινής ύπνου τόσο στην πρωτογενή όσο και στη δευτερογενή πρόληψη, στοχεύοντας συμπεριφορικές και περιβαλλοντικές συνθήκες που επηρεάζουν τη διάρκεια και την ποιότητα του ύπνου.
Βιβλιογραφία
Sabia S, et al. Association of sleep duration at age 50, 60, and 70 years with risk of multimorbidity in the UK: 25-year follow-up of the Whitehall II cohort study. PLoS Med. 2022;doi:10.1371/journal.pmed.1004109.
