Οι ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα μπορεί να διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο για καρδιαγγειακή νόσο σε σχέση με ασθενείς χωρίς, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό The Lancet.
Ορισμένα αυτοάνοσα νοσήματα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, σχετίζονται με αυξημένη καρδιαγγειακή νοσηρότητα και θνησιμότητα. Η συμβολή των αυτοάνοσων νοσημάτων στην καρδιαγγειακή νόσο στον πληθυσμό μπορεί να εκτείνεται πέρα από τις αθηροσκληρωτικές εκδηλώσεις, όπως οι μυοκαρδιακές, οι βαλβιδικές, η διαταραχή αγωγιμότητας και άλλες καρδιακές επιπλοκές και τα φλεβικά-θρομβοεμβολικά προβλήματα. Η πιθανή επίδραση των αυτοάνοσων νοσημάτων στο ευρύτερο φάσμα των καρδιαγγειακών παθήσεων είναι άγνωστη μέχρι σήμερα.
Για να διερευνήσουν τη συσχέτιση μεταξύ διαφόρων αυτοάνοσων νοσημάτων και του κινδύνου καρδιαγγειακής νόσου, ο Conrad και οι συνεργάτες του εξέτασαν τα αρχεία υγείας που προέρχονται από τις βάσεις δεδομένων Clinical Practice Research Datalink GOLD και Aurum. Συμπεριλήφθηκαν πληροφορίες ασθενών που εκτείνονταν από την 1η Ιανουαρίου 1985, έως τις 30 Ιουνίου 2019. Η βάση δεδομένων CPRD θεωρείται «σε γενικές γραμμές αντιπροσωπευτική» του πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι ασθενείς στην ομάδα των αυτοάνοσων νοσημάτων έπρεπε να έχουν μία από τις 19 αυτοάνοσες νόσους, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα, διαβήτη τύπου 1, νόσο του Graves, φλεγμονώδη νόσο του εντέρου, ρευματική πολυμυαλγία, ρευματοειδή αρθρίτιδα, σύνδρομο Sjögren, σκληρόδερμα και συστηματικό ερυθηματώδη λύκο. Η νόσος πρέπει να έχει διερευνηθεί μεταξύ της 1ης Ιανουαρίου 2001 και της 31ης Δεκεμβρίου 2017. Επιπλέον, οι ασθενείς έπρεπε να είναι ηλικίας κάτω των 80 ετών κατά την έναρξη και να μην έχουν καρδιαγγειακή νόσο για 12 μήνες μετά τη διάγνωση της αυτοάνοσης νόσου.
Οργανώθηκε μια συγκριτική ομάδα και συμπεριέλαβε «έως» πέντε ταιριασμένους ασθενείς για κάθε ασθενή στην αυτοάνοση ομάδα. Η κύρια έκβαση ήταν θανατηφόρα ή μη θανατηφόρα καρδιαγγειακά νοσήματα, συμπεριλαμβανομένου, ενδεικτικά, αορτικού ανευρύσματος, κολπικής μαρμαρυγής και πτερυγισμού και καρδιακής ανεπάρκειας.
Η ανάλυση περιελάμβανε 446.449 ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα και 2.102.830 ταιριαστούς μαρτυρες. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το 15,3% των ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα ανέπτυξαν καρδιαγγειακή νόσο κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης, σε σύγκριση με το 11% των ασθενών χωρίς αυτοάνοση νόσο. Το ποσοστό επίπτωσης της καρδιαγγειακής νόσου μεταξύ ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα ήταν 23,3 συμβάντα ανά 1.000 ασθενείς-έτη, σε σύγκριση με 15 συμβάντα ανά 1.000 ασθενείς-έτη για εκείνους χωρίς αυτοάνοσα νοσήματα (HR = 1,56; 95% CI, 1,52-1,59).
Επιπλέον, ο κίνδυνος για μεμονωμένη παρουσία καρδιαγγειακής νόσου αυξήθηκε με κάθε αυτοάνοσο νόσημα σε κάθε μεμονωμένο ασθενή. Για παράδειγμα, σε ασθενείς με τρία ή περισσότερα αυτοάνοσα νοσήματα, ο HR ήταν 3,79 (95% CI, 3,36-4,72). Εν τω μεταξύ, οι ασθενείς με ΣΕΛ (HR = 2,82; 95% CI, 2,38-3,33) και συστηματική σκλήρυνση (HR = 3,59; 95% CI, 2,81-4,59) εμφάνισαν τους υψηλότερους κινδύνους για ανάπτυξη καρδιαγγειακής νόσου.
Το πιο σημαντικό, ήταν ότι, και οι 19 από τις πιο συχνές αυτοάνοσες νόσους, όλες συσχετίστηκαν με αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο, υποδεικνύοντας ότι η αυτοανοσία αυτή καθεαυτή, και όχι οποιαδήποτε μεμονωμένη πάθηση, είναι ο παράγοντας κινδύνου και ότι η πιθανή συμβολή αυτών των νοσημάτων στην καρδιαγγειακή νόσο στον γενικό πληθυσμό είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι είχε αναγνωριστεί προηγουμένως. Ωστόσο, δεν είναι ευρέως γνωστή αυτή η συσχέτιση και επομένως οι περισσότεροι ασθενείς με αυτοάνοσο νόσημα δεν λαμβάνουν τα μέτρα καρδιαγγειακής πρόληψης που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη μείωση αυτού του φόρτου ή ακόμη χειρότερα δεν υποβάλλονται σε προληπτικό έλεγχο για την ανίχνευση καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Βιβλιογραφία
Pujades-Rodriguez M, et al. Rheumatoid Arthritis and Incidence of Twelve Initial Presentations of Cardiovascular Disease: A Population Record-Linkage Cohort Study in England. PLoS One. 2016;doi: 10.1371/journal.pone.0151245. eCollection 2016.
