Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nutrition, Metabolism & Cardiovascular Diseases, ο αυξημένος δείκτης γλυκόζης – τριγλυκεριδίων και η δυναμική του μεταβολή συσχετίστηκαν θετικά με τον κίνδυνο εμφάνισης υπέρτασης σε ενήλικες αγροτικού πληθυσμού της Κίνας.
Η εφαρμογή του τεστ υπερινσουλιναιμικού-ευγλυκαιμικού clamp, της μεθόδου που είναι ο χρυσός κανόνας για την αξιολόγηση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη, είναι περιορισμένη σε κλινικές συνθήκες καθώς είναι χρονοβόρα και δαπανηρή. Είναι ενδιαφέρον ότι ο δείκτης γλυκόζης – τριγλυκεριδίων, μια σύνθετη παράμετρος γλυκόζης αίματος νηστείας και τριγλυκεριδίων, έχει προταθεί ως ένας πειστικός δείκτης αντίστασης στην ινσουλίνη και κατάλληλος για χρήση στον γενικό πληθυσμό, καθώς είναι φθηνός και άμεσα διαθέσιμος. Παρά τις ενδείξεις ότι η αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να εμπλέκεται στην παθογένεση της υπέρτασης με τη μεσολάβηση της συστηματικής φλεγμονής, η συσχέτιση μεταξύ του δείκτη γλυκόζης – τριγλυκεριδίων και της επίπτωσης της υπέρτασης με βάση τα επίπεδα πληθυσμού εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενη, με σχετικές μελέτες κυρίως διατομικού σχεδιασμού ή βασισμένες σε μικρούς πληθυσμούς δειγμάτων.
Ο δείκτης γλυκόζης – τριγλυκεριδίων (TyG index), υπολογίζεται
TyG index = ln [Fasting triglyceride (mg/dl) × fasting glucose (mg/dl)]/2
Σε μια προοπτική μελέτη, ο Hu και οι συνεργάτες του ανέλυσαν δεδομένα από 10.309 ενήλικες χωρίς υπέρταση κατά την έναρξη, που συμπεριλήφθηκαν το 2007-2008 για τη μελέτη Rural Chinese Cohort, μια προοπτική μελέτη που διεξήχθη στην επαρχία Henan της Κίνας, η οποία επικεντρώθηκε σε παράγοντες κινδύνου, πρότυπα ασθένειας και τάσεις για μη μεταδοτικές ασθένειες (39,45% άνδρες). Η παρακολούθηση πραγματοποιήθηκε το 2013-2014. Οι ερευνητές όρισαν την υπέρταση ως μέση συστολική ΑΠ τουλάχιστον 140 mm Hg και/ή μέση διαστολική ΑΠ ή τουλάχιστον 90 mm Hg ή/και τρέχουσα χρήση αντιυπερτασικών φαρμάκων. Οι ερευνητές υπολόγισαν τον δείκτη τριγλυκεριδίων-γλυκόζης και υπολόγισαν τα OR για να αξιολογήσουν τη συσχέτιση της συχνότητας εμφάνισης παχυσαρκίας-υπέρτασης.
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο Nutrition, Metabolism & Cardiovascular Diseases.
Δείκτης τριγλυκεριδίων-γλυκόζης και υπέρταση
Κατά τη διάρκεια μιας μέσης παρακολούθησης 6 ετών, 2.073 συμμετέχοντες ανέπτυξαν υπέρταση.
Σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες στο τεταρτημόριο χαμηλότερου δείκτη τριγλυκεριδίων-γλυκόζης, τα OR για την υπέρταση ήταν 1,09 για τους συμμετέχοντες στο τεταρτημόριο 2 (95% CI, 0,92-1,29), 1,19 για εκείνους στο τεταρτημόριο 3 (95% CI, 1-1,41) και 1,3 για όσους βρίσκονται στο τεταρτημόριο 4 (95% CI, 1,08-1,57).
Σε ένα μοντέλο λογιστικής παλινδρόμησης προσαρμοσμένο για την ηλικία, το φύλο, την κατανάλωση αλκοόλ, την κατάσταση καπνίσματος, τη φυσική δραστηριότητα, την εκπαίδευση, το μηνιαίο εισόδημα και το οικογενειακό ιστορικό υπέρτασης, ο κίνδυνος υπέρτασης ήταν 1,14 (95% CI, 1,07-1,22) για κάθε 1 βαθμό αύξηση τυπικής απόκλισης στον δείκτη τριγλυκεριδίων-γλυκόζης. Μετά την προσαρμογή για τον πρόσθετο παράγοντα κινδύνου της παχυσαρκίας, η συσχέτιση δεν ήταν πλέον σημαντική, σύμφωνα με τους ερευνητές, με OR 1,06 κατά την προσαρμογή του ΔΜΣ (95% CI, 0,99-1,13) και OR 1,05 κατά την προσαρμογή της περιφέρειας μέσης ( 95% CI, 0,99–1,13).
Οι ερευνητές παρατήρησαν αυξητικές τάσεις για τη συχνότητα εμφάνισης υπέρτασης καθώς ο δείκτης τριγλυκεριδίων-γλυκόζης άλλαξε, ανεξάρτητα από την κατάσταση παχυσαρκίας (P για τάση < 0,05).
Με κάθε αύξηση SD στην αλλαγή του δείκτη γλυκόζης των τριγλυκεριδίων, ο κίνδυνος εμφάνισης υπέρτασης ήταν 1,15 (95% CI, 1,08-1,22) για τη σχετική αλλαγή του δείκτη τριγλυκεριδίων-γλυκόζης. Τα αποτελέσματα παρέμειναν μετά από περαιτέρω προσαρμογή του ΔΜΣ ή της περιφέρειας μέσης, αντίστοιχα.
Επιπρόσθετα, ο δείκτης τριγλυκεριδίων-γλυκόζης μεσολάβησε εν μέρει στη συσχέτιση της υπέρτασης που σχετίζεται με την παχυσαρκία κατά 6,84% για το ΔΜΣ και 6,68% για την περίμετρο της μέσης, αντίστοιχα.
Πιθανός προγνωστικός παράγοντας υπέρτασης
Τα δεδομένα αυτά υποδηλώνουν ότι ο βασικός δείκτης τριγλυκεριδίων-γλυκόζης και οι δυναμικές του αλλαγές σχετίζονται θετικά με τον κίνδυνο υπέρτασης στον κινεζικό πληθυσμό, αλλά η σχέση μεταξύ του βασικού δείκτη τριγλυκεριδίων-γλυκόζης και της υπέρτασης μπορεί να εξασθενήσει ή να αφαιρεθεί μετά τον έλεγχο της παχυσαρκίας (ΔΜΣ ή περιφέρεια μέσης). Ο δείκτης τριγλυκεριδίων-γλυκόζης, ένας εύκολα υπολογίσιμος δείκτης αντίστασης στην ινσουλίνη, θα μπορούσε να εφαρμοστεί ως προγνωστικός παράγοντας κινδύνου υπέρτασης στο γενικό πληθυσμό. Επιπλέον, ο δείκτης τριγλυκεριδίων-γλυκόζης μεσολάβησε εν μέρει στη συσχέτιση επίπτωσης παχυσαρκίας-υπέρτασης.
Βιβλιογραφία
Zhao Y, et al. Association of triglyceride–glucose index and its 6-year change with risk of hypertension: a prospective cohort study. Nutr Metab Cardiovasc Dis. 2022;doi:10.1016/j.numecd.2022.12.001.
