Σε μια βρετανική βάση δεδομένων, το 1% των συμμετεχόντων ηλικίας 40 έως 70 ετών είχαν αδιάγνωστο διαβήτη. Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι ο πληθυσμιακός προσυμπτωματικός έλεγχος με τη χρήση της εξέτασης γλυκοζυλιωμέμνης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) θα μπορούσε να μειώσει τον χρόνο διάγνωσης σε αυτήν την ομάδα κατά μέσο όρο 2,2 ετών.
Οι ερευνητές εξέτασαν 166.846 συμμετέχοντες στη Biobank του Ηνωμένου Βασιλείου, ηλικίας 40 έως 70 ετών, οι οποίοι είχαν μετρήσει το επίπεδο HbA1c κατά την εγγραφή τους, είχαν συνδεδεμένα διαχρονικά δεδομένα πρωτοβάθμιας φροντίδας και δεν είχαν προϋπάρχουσα διάγνωση διαβήτη. Οι ασθενείς θεωρήθηκαν ότι είχαν διαβήτη εάν είχαν επίπεδο HbA1c εγγραφής 6,5% ή μεγαλύτερο. Για αυτήν την ομάδα, οι ερευνητές αξιολόγησαν το χρόνο μεταξύ της μέτρησης του επιπέδου HbA1c εγγραφής και της επακόλουθης κλινικής διάγνωσης του διαβήτη έως και 10 χρόνια και εξέτασαν κλινικούς παράγοντες που σχετίζονται με την καθυστερημένη διάγνωση διαβήτη. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στις 22 Νοεμβρίου στο Diabetologia.
Συνολικά 1.703 (1,0%) των συμμετεχόντων χωρίς διάγνωση διαβήτη είχαν ήδη διαβήτη με βάση τα βαθμονομημένα επίπεδα HbA1c κατά την εγγραφή στη μελέτη, με διάμεσο επίπεδο HbA1c 6,8% (διατεταρτημόριο εύρος [IQR], 6,6% έως 7,4%). Αυτοί οι συμμετέχοντες αντιπροσώπευαν ένα επιπλέον 13,0% (95% CI, 12,4% έως 13,6%) των περιπτώσεων διαβήτη στον πληθυσμό της μελέτης σε σχέση με τους 13.077 συμμετέχοντες με προϋπάρχουσα διάγνωση. Ο διάμεσος χρόνος μέχρι την κλινική διάγνωση για τα άτομα με αδιάγνωστο διαβήτη ήταν 2,2 έτη, με διάμεσο επίπεδο HbA1c στην κλινική διάγνωση 7,5% (IQR, 6,8% έως 9,5%. Το αντρικό φύλο και ο δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) 30 kg/m2 ή μεγαλύτερος σχετίστηκαν με μικρότερο χρόνο έως τη διάγνωση του διαβήτη (αναλογίες κινδύνου, 1,12 [95% CI, 1,00 έως 1,25] και 1,25 [95% CI, 1,12 έως 1,39], αντίστοιχα). Οι γυναίκες με χαμηλότερες μετρήσεις HbA1c και ΔΜΣ κατά την εγγραφή παρουσίασαν τη μεγαλύτερη καθυστέρηση στην κλινική διάγνωση.
Οι συμμετέχοντες στο UK Biobank δεν αποτελούν αντιπροσωπευτική ομάδα του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς είναι κυρίως Λευκοί, προέρχονται από λιγότερο υποβαθμισμένες περιοχές και έχουν καλύτερα αποτελέσματα υγείας σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Οι συμμετέχοντες στη μελέτη μπορεί επίσης να είχαν πιο συχνά ραντεβού για την υγειονομική περίθαλψη, γεγονός που ενδεχομένως να οδηγήσει σε πρώιμη διάγνωση διαβήτη. Ως εκ τούτου, η προκύπτουσα μείωση του χρόνου έως τη διάγνωση μπορεί να είναι υποεκτίμηση του πραγματικού αποτελέσματος, σημείωσαν.
Εκτός και αν βελτιωθούν οι βαθμολογίες κινδύνου για διαβήτη (ειδικά στην ομάδα με χαμηλό ΔΜΣ), ο πληθυσμιακός έλεγχος με HbA1c είναι ο μόνος τρόπος για να εντοπιστεί αξιόπιστα ο αδιάγνωστος διαβήτης. Ωστόσο, η σχέση κόστους-αποτελεσματικότητας αυτής της προσέγγισης αξίζει περαιτέρω αξιολόγηση και θα ποικίλλει ανάλογα με τον βαθμό της εξέτασης HbA1c στον υποκείμενο πληθυσμό.
Βιβλιογραφία
Young, K.G., McGovern, A.P., Barroso, I. et al. The impact of population-level HbA1c screening on reducing diabetes diagnostic delay in middle-aged adults: a UK Biobank analysis. Diabetologia 66, 300–309 (2023).
