Η παρουσία της ακετυλικής γλυκοπρωτεΐνης προβλέπει τις πρώτες και τις επόμενες κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας πέρα από το επίπεδο του ουρικού οξέος του ορού, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο Arthritis & Rheumatology.
Καθώς μόνο το 20% περίπου των ατόμων με επίμονη υπερουριχαιμία θα εμφανίσει κλινική ουρική αρθρίτιδα, υπάρχει ανάγκη να κατανοηθούν καλύτερα οι προγνωστικοί παράγοντες και οι μηχανιστικές οδοί για την ανάπτυξη της ουρικής αρθρίτιδας πέρα από τα επίπεδα ουρικού οξέος του ορού.
Για να διερευνήσουν για τους ρόλους που μπορεί να διαδραματίσει η μεταβολομική στις εξάρσεις της ουρικής αρθρίτιδας, ο McCormick και οι συνεργάτες του ανέλυσαν ασθενείς που ήταν εγγεγραμμένοι στη Biobank του Ηνωμένου Βασιλείου. Η ανάλυση ήταν χωρίς υποθέσεις και είχε ως στόχο τον εντοπισμό νέων βιοδεικτών που σχετίζονται με νέες και υποτροπιάζουσες κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας. Οι συμμετέχοντες στη Biobank συμπεριλήφθηκαν στην ανάλυση εάν είχαν τα κατάλληλα δεδομένα διαθέσιμα στην αρχή και δεν είχαν προηγούμενη διάγνωση ουρικής αρθρίτιδας ή τεκμηριωμένη χρήση θεραπείας μείωσης του ουρικού οξέος.
Τα δεδομένα στην Biobank περιελάμβαναν αξιολογήσεις ουρικής αρθρίτιδας καθώς και την κατάσταση της νόσου με βάση την αυτοαναφορά και τα συνδεδεμένα αρχεία υγείας που υποδεικνύουν διάγνωση ουρικής αρθρίτιδας, συμπεριλαμβανομένης της νοσοκομειακής περίθαλψης, της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και των αρχείων θανάτου. Το τελικό σημείο εμφάνισης κρίσης ουρικής αρθρίτιδας μετρήθηκε ως ο χρόνος από την πρώτη βασική αξιολόγηση μέχρι την πρώτη διάγνωση της ουρικής αρθρίτιδας. Σε ασθενείς που εμφανίστηκαν εξάρσεις με διαφορά μικρότερη από 30 ημέρες, η δεύτερη κρίση θεωρήθηκε μέρος της πρώτης κρίσης για τους σκοπούς της ανάλυσης.
Η ανάλυση περιελάμβανε 105.615 συμμετέχοντες. Συνολικά, 88 μεταβολίτες συνδέθηκαν με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ουρικής αρθρίτιδας. Η πιο σημαντική από αυτές ήταν η ακετυλική γλυκοπρωτεΐνη (GlycA). Μετά την προσαρμογή για τα επίπεδα ουρικού οξέος του ορού, η GlycA ήταν ο μόνος μεταβολίτης που παρέμεινε συνδεδεμένος με κρίση ουρικής αρθρίτιδας (HR = 1,52, 95% CI, 1,22-1,88). Επιπλέον, η συσχέτιση αυξήθηκε όταν ο εν λόγω ασθενής ήταν νηστικός. Σε ασθενείς που νήστευαν για 8 ή περισσότερες ώρες πριν από την εξέταση, ο HR ήταν 4,01 (95% CI, 1,36-11,82). Η GlycA συσχετίστηκε επίσης με υποτροπιάζουσες κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας.
Φαίνεται λοιπόν ότι εντοπίστηκε ένας μεταβολικός δείκτης, η GlycA, ο οποίος συσχετίστηκε στενά τόσο με την εμφάνιση ουρικής αρθρίτιδας όσο και με τον ρυθμό υποτροπών κρίσεων ουρικής αρθρίτιδας, ακόμη και μετά από προσαρμογή για τα επίπεδα ουρικού οξέος ορού. Αν και είναι πολύ νωρίς για να εξετάσουμε τη χρήση της GlycA στην κλινική πράξη, αυτό το εύρημα έχει επιπτώσεις στην πρόβλεψη που βασίζεται σε βιοδείκτες, συμπεριλαμβανομένου του μελλοντικού κινδύνου κρίσεων ουρικής αρθρίτιδας.
Βιβλιογραφία
Joshi AD, et al. Pre-Diagnostic Glycoprotein Acetyl Levels and Incident and Recurrent Flare Risk, Accounting for Serum Urate Levels: A Population-Based, Prospective Study and Mendelian Randomization Analysis. Rheumatol. 2023;doi:10.1002/art.42523.
