Κάθε 10% αύξηση του χρόνου εντός στόχου στον διαβήτη τύπου 2 μειώνει τον κίνδυνο για μείζονα καρδιαγγειακά συμβάντα, σοβαρές υπογλυκαιμία]ες και μικροαγγειακά επεισόδια, ενώ η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c) δεν σχετίστηκε με κανένα αποτέλεσμα μετά την προσαρμογή προς τον χρόνο εντός στόχου.
Τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 που περνούν περισσότερο χρόνο στο γλυκαιμικό στόχο έχουν χαμηλότερο κίνδυνο για σοβαρά καρδιαγγειακά συμβάντα, σοβαρή υπογλυκαιμία και μικροαγγειακά συμβάντα, σύμφωνα με μια post hoc ανάλυση της μελέτης DEVOTE.
Η συνεχής καταγραφή γλυκόζης CGM χρησιμοποιείται σε όσους λαμβάνουν ινσουλίνη, τόσο με διαβήτη τύπου 1 όσο και με διαβήτη τύπου 2. Αυτή η μελέτη υποστηρίζει την παρακολούθηση του χρόνου εντός στόχου ως δείκτη κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο σε άτομα με διαβήτη τύπου 2. Επιβεβαίωσε τη συσχέτιση του χρόνου εντός στόχου με τη μικροαγγειοπάθεια.
Στη μελέτη DEVOTE, άτομα με διαβήτη τύπου 2 που είχαν HbA1c τουλάχιστον 7% κατά την έναρξη και λάμβαναν θεραπεία με τουλάχιστον ένα αντιδιαβητικό φάρμακο, κατατάχθηκαν τυχαία σε ινσουλίνη degludec (Tresiba, Novo Nordisk) ή ινσουλίνη glargine U-100 ( Lantus, Sanofi) καθημερινά. Το πρωταρχικό αποτέλεσμα της μελέτης ήταν η πρώτη εμφάνιση ενός εκτιμώμενου μείζονος καρδιαγγειακού επεισοδίου.
Στην ανάλυση post hoc, οι ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα από 5.774 συμμετέχοντες που είχαν διαθέσιμα δεδομένα από τουλάχιστον έξι αυτοελεγχόμενα προφίλ γλυκόζης αίματος σε 1 έτος. Ο προκύπτων χρόνος εντός στόχου ορίστηκε ως το ποσοστό των τιμών γλυκόζης εντός του εύρους στόχου μεταξύ 70 mg/dL και 180 mg/dL. Από τα αρχικά ευρήματα της μελέτης DEVOTE συλλέχθηκαν εμφανίσεις μείζονων καρδιαγγειακών συμβάντων και σοβαρής υπογλυκαιμίας ενώ τα μικροαγγειακά συμβάντα ελήφθησαν από αναφορές ασφάλειας.
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο Diabetes Technology & Therapeutics.
Στο 1 έτος, το 65% των συμμετεχόντων είχε χρόνο εντός στόχου 70% ή μεγαλύτερο. Ο μέσος χρόνος εντός στόχου ήταν 74%. Υπήρξαν 370 μείζονα καρδιαγγειακά συμβάντα και 314 σοβαρά επεισόδια υπογλυκαιμίας που εμφανίστηκαν στους συμμετέχοντες.
Σε σύγκριση με έναν χρόνο που κυμαίνεται από 50% ή λιγότερο, η ύπαρξη χρόνου εντός στόχου μεγαλύτερη από 50% ή περισσότερο από 70% συσχετίστηκε αρνητικά με το χρόνο έως το πρώτο μείζον ανεπιθύμητο καρδιαγγειακό συμβάν (P = 0,0087), σοβαρό υπογλυκαιμικό επεισόδιο (P < 0,0001) ή μικροαγγειακό συμβάν (P = 0,024). Οι ερευνητές παρατήρησαν μια τάση μεταξύ της HbA1c στους 12 μήνες και του χρόνου μέχρι το πρώτο μείζον ανεπιθύμητο καρδιαγγειακό επεισόδιο, σοβαρή υπογλυκαιμία ή μικροαγγειακό συμβάν. Ωστόσο, η τάση δεν διατηρήθηκε όταν ο προκύπτων χρόνος στο εύρος προστέθηκε στο μοντέλο.
Με την HbA1c να εξακολουθεί να είναι ο χρυσός κανόνας για τον γλυκαιμικό κίνδυνο ανάπτυξης μικροαγγειακών επιπλοκών (και μακροαγγειακών στον διαβήτη τύπου 1), πολλοί πίστευαν ότι ο χρόνος εντός στόχου, αν και είναι χρήσιμο εργαλείο διαχείρισης, μπορεί να μην προσθέτει πολλά στο προφίλ κινδύνου για αγγειακές επιπλοκές. Αυτή είναι μια από τις πρώτες μελέτες που έδειξε ότι ο χρόνος εντός εύρους συσχετίστηκε με τις μακροαγγειακές επιπλοκές στον διαβήτη τύπου 2 παρά η HbA1c.
Μεταξύ των ενηλίκων με χρόνο εντός στόχου άνω του 70%, το 5,7% είχε ένα μείζον καρδιαγγειακό συμβάν, το 4,4% είχε σοβαρό υπογλυκαιμικό συμβάν και το 3,5% είχε ένα μικροαγγειακό συμβάν. Για εκείνους με χρόνο εντός στόχου μεταξύ 50% και 70%, το 6,7% είχε ένα μείζον καρδιαγγειακό συμβάν, το 7% είχε ένα σοβαρό υπογλυκαιμικό συμβάν και το 4,2% είχε ένα μικροαγγειακό συμβάν. Μεταξύ των ενηλίκων με χρόνο εντός στόχου του 50% ή λιγότερο, το 8,4% είχε ένα μείζον καρδιαγγειακό συμβάν, το 7,5% είχε ένα σοβαρό υπογλυκαιμικό συμβάν και το 5,1% είχε ένα μικροαγγειακό συμβάν.
Κάθε αύξηση κατά 10% στον χρόνο εντός στόχου συσχετίστηκε με μειωμένο κίνδυνο για ένα μείζον καρδιαγγειακό συμβάν (HR = 0,94; 95% CI, 0,9-0,98; P < 0,05) και ένα σοβαρό υπογλυκαιμικό συμβάν (HR = 0,9; 95 % CI, 0,86-0,93, Ρ < 0,05). Επιπλέον, κάθε 10% αύξηση στον προκύπτοντα χρόνο κάτω από το εύρος αύξανε τον κίνδυνο για σοβαρή υπογλυκαιμία (HR = 1,32; 95% CI, 1,18-1,47; P < 0,0001).
Φαίνεται ότι κινούμαστε προς τη συνεχή καταγραφή της γλυκόζης ως τον κύριο οδηγό για την αντιμετώπιση του διαβήτη για όλα τα άτομα που λαμβάνουν ινσουλίνη και καθώς εξελίσσονται οι μελέτες, πιθανότατα ως ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται από όλα τα άτομα με διαβήτη για την καλύτερη κατανόηση και διαχείριση της νόσου τους.
Βιβλιογραφία
Bergenstal RM, et al. Increased Derived Time in Range Is Associated with Reduced Risk of Major Adverse Cardiovascular Events, Severe Hypoglycemia, and Microvascular Events in Type 2 Diabetes: A Post Hoc Analysis of DEVOTE. Technol Ther. 2023;doi:10.1089/dia.2022.0447
