Σε ενήλικες με υπέρταση και τουλάχιστον έναν παράγοντα καρδιαγγειακού κινδύνου που παρακολουθήθηκαν για έως και 23 χρόνια, τρία αντιυπερτασικά φάρμακα δεν διέφεραν στην καρδιαγγειακή θνησιμότητα, σύμφωνα με τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της μελέτης ALLHAT.
Ωστόσο, οι συμμετέχοντες στους οποίους χορηγήθηκαν αναστολείς ΜΕΑ είχαν αυξημένο κίνδυνο για εγκεφαλικό επεισόδιο σε σύγκριση με εκείνους που έλαβαν θειαζιδικά διουρητικά.
Η μελέτη ALLHAT συνέκρινε ένα θειαζιδικό διουρητικό (χλωρθαλιδόνη), έναν αναστολέα ΜΕΑ (λισινοπρίλη), έναν αναστολέα διαύλων ασβεστίου (αμλοδιπίνη) και έναν άλφα-αναστολέα (δοξαζοσίνη). Στα αρχικά αποτελέσματα, το σκέλος του άλφα-αναστολέα διακόπηκε νωρίς λόγω αυξημένου ποσοστού καρδιαγγειακών συμβάντων, αλλά δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ των άλλων τριών ομάδων σε θανατηφόρα στεφανιαία νόσο (ΣΝ) ή μη θανατηφόρο έμφραγμα μυοκαρδίου (MI) κατά τη διάρκεια 4,9 ετών παρακολούθησης.
Για τη μακροπρόθεσμη ανάλυση, οι συμμετέχοντες από τις ομάδες διουρητικών, αναστολέων ΜΕΑ και αποκλειστών διαύλων ασβεστίου παρακολουθήθηκαν μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017, έως το πολύ 23,9 χρόνια. Τα δεδομένα παρακολούθησης μετά τη μελέτη συλλέχθηκαν από τις βάσεις δεδομένων του Εθνικού Δείκτη Θανάτου, της Διοίκησης Κοινωνικής Ασφάλισης και του CMS.
Η κοόρτη περιελάμβανε 32.804 ενήλικες ηλικίας 55 ετών και άνω κατά την έναρξη (μέση ηλικία 67 έτη, 53% άνδρες, 36% μαύροι) που είχαν υπέρταση (ορίζεται ως ΑΠ τουλάχιστον 140/90 mm Hg) και τουλάχιστον έναν παράγοντα κινδύνου για ΣΝ ( προηγούμενο έμφραγμα του μυοκαρδίου ή εγκεφαλικό επεισόδιο, υπερτροφία της αριστερής κοιλίας με ΗΚΓ ή υπερηχοκαρδιογράφημα, διαβήτης τύπου 2, τρέχον κάπνισμα ή χαμηλή HDL). Όλοι οι συμμετέχοντες παρακολουθήθηκαν για θνησιμότητα από όλες τις αιτίες και 22.754 συμμετέχοντες (μέση ηλικία 69 έτη, 56% γυναίκες, 36% μαύροι) παρακολουθήθηκαν για τα αποτελέσματα καρδιαγγειακής νοσηρότητας.
Η μέση παρακολούθηση ήταν 13,7 έτη και η μέγιστη παρακολούθηση ήταν 23,9 έτη.
Στα 23 έτη, τα ποσοστά θνησιμότητας από καρδιαγγειακά νοσήματα ήταν 23,7 ανά 100 άτομα στην ομάδα των διουρητικών, 21,6 ανά 100 άτομα στην ομάδα αποκλειστών διαύλων ασβεστίου και 23,8 ανά 100 άτομα στην ομάδα αναστολέων ΜΕΑ (προσαρμοσμένο HR για αναστολείς διουρητικών διαύλων ασβεστίου v. 0,97· 95% CI, 0,89-1,05· aHR για αναστολείς ΜΕΑ έναντι διουρητικών = 1,06· 95% CI, 0,97-1,15).
Δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ των ομάδων στα ακόλουθα δευτερεύοντα αποτελέσματα: θνησιμότητα από κάθε αιτία και θνησιμότητα και νοσηρότητα για ΣΝ, καρδιακή ανεπάρκεια, νεφρική νόσο τελικού σταδίου και καρκίνο.
Ωστόσο, σε σύγκριση με την ομάδα των διουρητικών, η ομάδα των αναστολέων ΜΕΑ είχε αυξημένο κίνδυνο θνησιμότητας από εγκεφαλικό επεισόδιο (aHR = 1,19; 95% CI, 1,03-1,37) και συνδυασμένο θανατηφόρο και μη θανατηφόρο εγκεφαλικό (aHR = 1,11, 95% CI, 1,03-1,2).
Στη μακροπρόθεσμη ανάλυση, βρέθηκαν παρόμοια αποτελέσματα με αυτά που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της μελέτης ALLHAT. Οι αναστολείς ΜΕΑ συσχετίστηκαν με αυξημένο κίνδυνο εγκεφαλικών επεισοδίων σε σύγκριση με τα διουρητικά, και αυτό το αποτέλεσμα παρέμεινε πολύ πέρα από τη δοκιμαστική περίοδο.
Βιβλιογραφία
Yamal JM, et al. Mortality and Morbidity Among Individuals With Hypertension Receiving a Diuretic, ACE Inhibitor, or Calcium Channel Blocker. JAMA Netw Open. 2023;doi:10.1001/jamanetworkopen.2023.44998.
