Σχεδόν το 40% των ασθενών με διαβήτη τύπου 2 σταμάτησαν τη λήψη φαρμάκων δεύτερης γραμμής εντός 1 έτους, θέτοντας τους σε κίνδυνο μελλοντικής νοσηλείας λόγω του διαβήτη.
Προηγούμενη έρευνα είχε βρει ανησυχητικές τάσεις στη λήψη των αντιδιαβητικών φαρμάκων (ADM), επειδή οι περισσότεροι ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 είναι κατάλληλοι για να λάβουν αγωνιστές των υποδοχέων GLP-1 και αναστολείς SGLT2, αλλά λίγοι τους χρησιμοποιούν.
Αν και δεν υπήρξαν στοιχεία γιατί οι ασθενείς διέκοψαν τα φάρμακα, υπάρχουν αρκετές υποψίες πάνω σ’ αυτό.
Πιθανώς οι ασθενείς δεν ήταν πλήρως προετοιμασμένοι για τις πιθανές προκλήσεις της λήψης ορισμένων από αυτά τα νέα φάρμακα. Υπάρχουν σίγουρα οφέλη από αυτά τα φάρμακα, όμως ορισμένα από αυτά τα οφέλη μπορεί να καθυστερήσουν να εμφανιστούν. Ενώ οι ασθενείς περιμένουν αυτά τα οφέλη, από την άλλη αντιμετωπίζουν προβλήματα. Υπάρχει κόστος των φαρμάκων, μπορεί να υπάρχουν συμπτώματα υπογλυκαιμίας καθώς και παρενέργειες.
Στη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο American Journal of Managed Care, ο Liss και οι συνεργάτες του ανέλυσαν τους ισχυρισμούς ιδιωτικού προγράμματος υγείας 82.624 ενηλίκων με διαβήτη τύπου 2 που ξεκίνησαν έναν από τα πέντε αντιδιαβητικά φάρμακα.
Αυτές οι κατηγορίες φαρμάκων περιελάμβαναν:
- σουλφονυλουρίες
- αναστολείς διπεπτιδυλ πεπτιδάσης 4 (DPP4)
- Αναστολείς SGLT2
- Αγωνιστές υποδοχέα GLP-1
- θειαζολιδινεδιόνες.
Οι τροποποιήσεις της θεραπείας, οι οποίες περιελάμβαναν είτε διακοπή, εντατικοποίηση ή αλλαγή φαρμάκου, στη συνέχεια αξιολογήθηκαν σε περίοδο 12 μηνών.
Συνολικά, το 63,6% των ενηλίκων παρουσίασε μία από τις τρεις τροποποιήσεις της θεραπείας.
Η διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής, ανεξαρτήτως κατηγορίας, ήταν η πιο συχνή έκβαση σε ποσοστό 38,6%. Το ποσοστό διακοπής ήταν υψηλότερο – 50,3% – για ασθενείς που έπαιρναν αγωνιστές GLP-1, το οποίο οφείλονταν πιθανότατα σε παράγοντες που είχαν παρατηρηθεί προηγουμένως, όπως γαστρεντερικές ανεπιθύμητες ενέργειες.
Σε σύγκριση με ασθενείς στους οποίους χορηγήθηκαν σουλφονυλουρίες, ο κίνδυνος διακοπής ήταν:
- 7% υψηλότερος μεταξύ των ασθενών στους οποίους συνταγογραφήθηκαν αναστολείς DPP4 (HR = 1,07; 95% CI, 1,04-1,1). και
- 28% υψηλότερος μεταξύ των ασθενών στους οποίους συνταγογραφήθηκαν αγωνιστές υποδοχέα GLP-1 (HR = 1,28; 95% CI, 1,23-1,33).
Επιπλέον, όλες οι άλλες κατηγορίες φαρμάκων είχαν υψηλότερους κινδύνους αλλαγής και χαμηλότερους κινδύνους για εντατικοποίηση σε σύγκριση με τις σουλφονυλουρίες ενώ οι συνταγές από ενδοκρινολόγο συνδέθηκαν με χαμηλότερο κίνδυνο διακοπής και υψηλότερο κίνδυνο εντατικοποίησης έναντι συνταγών από παθολόγο ή οικογενειακό ιατρό .
Είναι πιθανό ότι αυτές οι αποφάσεις διακοπής ελήφθησαν από ασθενείς χωρίς διεξοδικές συζητήσεις με τους γιατρούς τους.
Έτσι, τη στιγμή της συνταγογράφησης, φαίνεται ότι υπάρχει δυνατότητα για μεγαλύτερες ή πιο αποτελεσματικές συζητήσεις με ασθενείς σχετικά με τα οφέλη και τα μειονεκτήματα αυτών των φαρμάκων.
Βιβλιογραφία
Liss D, et al. Treatment Modification After Initiating Second-Line Medication for Type 2 Diabetes. Am J Manag Care. 2023;doi:10.37765/ajmc.2023.89466.
