Η διαλειμματική διατροφή δεν οδήγησε σε μεγαλύτερη απώλεια βάρους σε σχέση με ένα συνηθισμένο διατροφικό μοτίβο, υποδηλώνοντας ότι η συνολική θερμιδική πρόσληψη μπορεί να έχει μεγαλύτερη επίδραση στην απώλεια βάρους από το χρονοδιάγραμμα των γευμάτων, σύμφωνα με νέα μελέτη.
Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο ACP Internal Medicine Meeting και ταυτόχρονα δημοσιεύτηκαν στο Annals of Internal Medicine.
Οι κλινικοί γιατροί μπορούν να συμβουλεύσουν τους ασθενείς τους ότι η διαλειμματική δίαιτα μπορεί να τους βοηθήσει να χάσουν βάρος, αλλά πιθανότατα αυτό γίνεται τελικά λόγω της μείωσης της θερμιδικής πρόσληψης.
Προηγούμενες μελέτες για τη διαλειμματική δίαιτα έχουν δείξει ευεργετικές επιδράσεις στο βάρος και στα καρδιομεταβολικά αποτελέσματα, αν και οι επιδράσεις της έναντι άλλων αλλαγών στη συμπεριφορά στα αποτελέσματα είναι δύσκολο να απομονωθούν σε αυτές τις μελέτες δεδομένου ότι οι περισσότερες μελέτες δεν έχουν σχεδιαστεί με ελεγχόμενη σίτιση.
Οι ερευνητές διεξήγαγαν μια μελέτη ισοθερμιδικής σίτισης για να διερευνήσουν τις επιδράσεις της διαλειμματικής δίαιτας σε 41 συμμετέχοντες (μέση ηλικία 59 έτη, 93% γυναίκες) με παχυσαρκία και είτε με προδιαβήτη είτε με διαβήτη ρυθμιζόμενο με δίαιτα. Χώρισαν τυχαία τους συμμετέχοντες σε αναλογία 1:1 σε:
- Διαλeιμματική δίαιτα (TRE), η οποία περιλάμβανε ένα παράθυρο 10 ωρών φαγητού μεταξύ 8 π.μ. και 6 μ.μ. ή
- ;Eνα συνηθισμένο διατροφικό μοτίβο (UEP), το οποίο περιλάμβανε ένα παράθυρο φαγητού 16 ωρών ή λιγότερο μεταξύ 8 π.μ. και μεσάνυχτα.
Οι συμμετέχοντες στην ομάδα TRE κατανάλωναν το 80% των θερμίδων τους μέχρι τiw 13:00, ενώ οι συμμετέχοντες στην ομάδα UEP κατανάλωναν το 50% ή περισσότερες από τις θερμίδες τους μέχρι τις 5 μ.μ.
Και στις δύο ομάδες, οι συμμετέχοντες έλαβαν έτοιμα γεύματα με πανομοιότυπες συνθέσεις μικροθρεπτικών και μακροθρεπτικών συστατικών, επιπλέον των οδηγιών για το πότε να καταναλώνουν τα γεύματα επί 12 εβδομάδες.
Κατά την έναρξη, η ομάδα TRE και η ομάδα UEP είχαν μέσο βάρος 95,6 kg (95% CI, 89,6-101,6) και 103,7 kg (95% CI, 95,3-112), αντίστοιχα.
Ο Maruthur και οι συνεργάτες του βρήκαν ότι στις 12 εβδομάδες, το βάρος μειώθηκε κατά 2,3 kg (95% CI, 1-3,5) στην ομάδα TRE και 2,6 kg (95% CI, 1,5-3,7) στην ομάδα UEP, για μια μέση διαφορά 0,3 kg (95% CI, –1,2 έως 1,9).
Το βάρος να μειώθηκε το ίδιο και στις δυο ομάδες. Έτσι, η TRE δεν είχε επιπλέον όφελος από το συνηθισμένο φαγητό.
Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων στα επίπεδα γλυκόζης νηστείας, ΑΠ, περιφέρειας μέσης ή λιπιδίων.
Αν και η σωματική δραστηριότητα δεν ήταν ένα από τα κύρια αποτελέσματα της μελέτης, οι συμμετέχοντες στο TRE είχαν μειώσει τον αριθμό ημερήσιων δραστηριοτήτων και τον χρόνο που αφιέρωναν στη δραστηριότητα.
Μια πιθανή εξήγηση πίσω από τα ευρήματα είναι ότι το TRE δεν προκαλεί απώλεια βάρους στο πλαίσιο της ισοθερμιδικής πρόσληψης στους ανθρώπους. Ως εκ τούτου, εάν ή όταν οι παρεμβάσεις TRE μειώνουν το σωματικό βάρος, όπως φαίνεται σε αρκετές μελέτες αποτελεσματικότητας, ένας μηχανισμός είναι πιθανώς η μειωμένη θερμιδική πρόσληψη.
Πιστεύουμε ότι χρειάζεται περαιτέρω έρευνα υψηλής ποιότητας για να κατανοήσουμε τον αντίκτυπο της διαλειμματικής δίαιτας στη σωματική δραστηριότητα.
Αν και η διαλειμματική δίαιτα φαίνεται τελικά ότι δεν είναι πιο αποτελεσματική από άλλες διατροφικές παρεμβάσεις για τη μείωση του βάρους, προσφέρει στους ασθενείς μια απλοποιημένη προσέγγιση για τη θεραπεία της παχυσαρκίας παραλείποντας την ανάγκη για μέτρηση θερμίδων.
Επιπλέον, δεν απαιτεί την αγορά ακριβών προϊόντων διατροφής και επιτρέπει σε ένα άτομο να συνεχίσει να καταναλώνει οικεία τρόφιμα, καθιστώντας το μια δίαιτα εξαιρετικά προσιτή για πληθυσμούς με χαμηλότερους πόρους.
Βιβλιογραφία
Maruthur NM, et al. Ann Intern Med. 2024;doi:10.7326/M23-3132.
